Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

«Καί εἱς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν ...»


Penticost 
Μέ ἀφορμή τήν πρόσφατη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς ἀναφερόμαστε σέ ἄρθρο τοῦ Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου, ὄπως ἀναρτήθηκε στό «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ» τήν 3η Ἰουνίου 2013.
«Καί ες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῶ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλήσαν διά τῶν προφητῶν».
Καταρχᾶς, στό 8ο αὐτό ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, ἐπισημαίνεται καί πάλι ὅτι ὁ Θεός στή χριστιανική διδασκαλία εἶναι Τριαδικός. Εἶναι ἕνας στήν οὐσία Του, ἀλλά ἔχει τρία πρόσωπα (Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα).
Στήν Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) ὑπονοοῦνται συνεσκιασμένα (γιατί ὑπῆρχε ἔντονη ροπή πρός τήν εἰδωλολατρία). Καί αὐτή ἀκόμη ἡ μεγάλη Ὁμολογία τοῦ Ἰσραήλ, τό «Ἄκουε Ἰσραήλ, ὁ Κύριος ὁ Θεός μας (Ἐλωένου) εἶναι ἕνας Κύριος» (Δεύτ. 6,4) στήν ἑβραϊκή γραμματική ἀποδίδεται μέ τή μορφή τῆς συνθετικῆς ἑνότητας, διότι τό 'ἐλωένου' σημαίνει 'οἱ Θεοί μας'. Ἡ σωστή λοιπόν μετάφραση στά ἑβραϊκά εἶναι: «Ἄκουε Ἰσραήλ, ὁ Κύριος, οἱ Θεοί μας, εἶναι ἕνας Κύριος», πού προσανατολίζει πρός τήν Τριαδική ἑνότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἡ Τριαδικότητα στήν Π.Δ. φαίνεται:
(α) Ὅταν φιλοξένησε τρεῖς ἄντρες ὁ Ἀβραάμ, καί προσφωνεῖ μόνο τόν ἕναν, ὀνομάζοντας τόν 'Κύριε' (Γέν. 18,1-3),
(β) Ὅταν καταστράφηκαν τά Σόδομα καί τά Γόμορρα ἀπό δυό Κυρίους ἐξ ὀνόματος τρίτου Κυρίου (Γέν. 19,24),
(γ) Ὁ ψλμ. 109 μιλάει γιά τρεῖς Κυρίους κ.ἅ. Στήν Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.) ἀναφέρονται ὁλοκάθαρα τά τρία θεία πρόσωπα.
Μερικά παραδείγματα:
(α) Στή Βάπτιση τοῦ Κυρίου (Μάτθ. 3,17),
(β) Στήν ἀποστολή τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ: «Πηγαίνετε καί κάντε ὅλα τά ἔθνη μαθητές μου, βαπτίζοντες αὐτούς στό ὄνομα (καί ὄχι στά ὀνόματα) τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Μάτθ. 28,19),
(γ) Στήν τριπλῆ εὐλογία τοῦ ἄπ. Παύλου: «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά εἶναι μαζί μέ ὅλους ἐσᾶς» (Β΄ Κόρ. 13,13),
(δ) Στήν προτροπή τοῦ πρός τούς ἱερεῖς τῆς Ἐφέσου: «Προσέχετε πώς θά ζεῖτε καί πώς θά φέρεσθε στό ποίμνιό σας, στό ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα σας ἔθεσε ἐπισκόπους γιά νά ποιμαίνετε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἀπέκτησε μέ τό αἷμα τοῦ» (Πράξ. 20,28). Δεδομένου ὅτι ὁ Θεός ἀπέκτησε τήν Ἐκκλησία δίνοντας τό αἷμα Του, τότε ἰσχύει πράγματι ὅτι ὁ Χριστός πού ἔδωσε τό αἷμα τοῦ εἶναι ὁ Θεός,
(ε) Στή Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολή τοῦ Παύλου: «Ὁ Κύριος (Ἅγιο Πνεῦμα) νά κατευθύνει τίς καρδιές σας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Πατέρα) καί στήν ὑπομονή τοῦ Χριστοῦ» (3,5). Τά τρία πρόσωπα τῆς Θεότητας δέν εἶναι βέβαια τρεῖς τρόποι ἐμφανίσεως τοῦ ἑνός Θεοῦ στήν ἱστορία (ὄπως πίστευε ὁ αἱρετικός Σαβέλλιος), ἀλλά κάθε πρόσωπο εἶναι τέλειος Θεός, ἴσο, ὁμοδύναμο καί ὁμοούσιο μέ τά ἄλλα. Ἡ μόνη διαφορά βρίσκεται στίς προσωπικές ἰδιότητες ἑνός ἑκάστου τῶν προσώπων. Μόνο ὁ Πατέρας εἶναι ἀγέννητος, μόνο ὁ Υἱός γεννᾶται προαιωνίως καί μόνο ὁ Παράκλητος ἐκπορεύεται (βγαίνει ὦς ἀπό πηγή) ἀπό τόν Πατέρα. Οἱ ἰδιότητες τῆς οὐσίας ὅμως εἶναι κοινές καί στά τρία πρόσωπα (παντοδυναμία, πανσοφία, πανταχοῦ παρουσία κ.ἅ.), ἀλλά καί κάθε πρόσωπο ἐνεργεῖ ὁμού μέ τό ἄλλο γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου (δημιουργία τοῦ κόσμου, σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ, Πεντηκοστή κ.λπ.).
Κατά δεύτερον, διαπιστώνουμε πώς μόνο ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά μποροῦσε νά μεταβάλει μέ θαυμαστό τρόπο τή ζωή τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ὄπως καί πράγματι συνέβη 10 ἡμέρες μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ ἁπλοϊκοί καί δειλοί ψαράδες τῆς Γαλιλαίας, ἀλλά καί ἄλλοι μαθητές τοῦ Κυρίου, γυναῖκες μαθήτριες, ἡ Θεοτόκος κ.λπ. (συνολικά περί τά 120 πρόσωπα), ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου - πού ἐμφανίστηκε διά βιαίας πνοῆς (ὑποδεικνύει τή Θεία δύναμη τοῦ Θεοῦ) νά κατεβαίνει καί νά κάθεται στά κεφάλια τους μέ τή μορφή πυρίνων γλωσσῶν (φλογῶν ἄκτιστης δόξας, πού ἀποκαλύπτει ὅτι καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός)- καί μέ θεία τόλμη καί ἀφοβία στή συνέχεια ἔστρεψαν διά τῶν ἁγιοπνευματικῶν κηρυγμάτων τους (μέ τή γλώσσα-διδασκαλία τούς πράγματι διαδόθηκε τό Εὐαγγέλιο) ὅλα τά ἔθνη πρός τόν ἀναστάντα Κύριο. Αὐτό γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Κύριος καί Θεός, ὁ Παράκλητος πού ἔστειλε ὁ Πατέρας στήν Ἐκκλησία στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά διδάξει τά πάντα, νά φέρνει στή μνήμη τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἑρμηνεύει αὐθεντικά ὅλα ὅσα εἶπε καί ἔκανε ὁ Ἰησοῦς (Ἰω. 14, 15-18,26). Καί δέν διαμελίστηκε φυσικά τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Παρακλήτου σέ 120 κομμάτια, ὄπως νομίζουν καί γράφουν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά, ἀλλά ἡ Χάρη, τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ ἤ ἡ δόξα Του, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐπισκέπτεται πνευματικά τούς πιστούς καί τούς ἐνδυναμώνει.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα φαίνεται ὁλοκάθαρα μάλιστα στήν Κ.Δ. νά ὁμιλεῖ, νά δίνει ἐντολές στούς ἀποστόλους, νά ἀποφασίζει, νά φωτίζει τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐρευνᾶ, νά λυπᾶται, νά ἀποτρέπει ἀπό κάποιες κινήσεις ἤ νά καθοδηγεῖ τόν ἀπόστολο Παῦλο καί γενικά τήν Ἱεραποστολή, νά τελεῖ τά μυστήρια της λατρείας, νά ὀρθοτομεῖ στήν Ὀρθόδοξη πίστη μέσω τῶν Συνόδων κ.ἅ. Ἄν διαβάσει κάποιος χωρίς προκαταλήψεις καί μέ ἀνοικτά τά ψυχικά τοῦ μάτια τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, θά τό διαπιστώσει ἀμέσως. Ὄχι μόνο καί αὐτή ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐπετεύχθη, ἀλλά καί χωρίς τήν καθοδήγηση τοῦ Παρακλήτου ἡ Ἐκκλησία δέν θά σταθεροποιεῖτο στήν ἀλήθεια ἤ θά λοξοδρομοῦσε θεολογικά στήν ἱστορική της πορεία (Ἰω. 16,13). Καί αὐτή ἀκόμη ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλεται στήν Πεντηκοστή. Ὅλος ὁ κόσμος καί ἡ ἱστορία μάλιστα δημιουργήθηκε γιά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ξεχύθηκε στά ἀνθρώπινα. Δέν εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑπομένως δύναμη Θεοῦ καί ἐνέργεια (ὄπως δέχονταν οἱ Πνευματομάχοι καί στήν ἐποχή μας δέχονται οἱ Μάρτυρες τού Ἰεχωβά), ἀλλά ἔχει θεία δύναμη καί ἐνέργεια, ἀφοῦ εἶναι ὁ Θεός καί συνδοξάζεται καί συμπροσκυνεῖται τό ἴδιο ὄπως ὁ Πατέρας καί ὁ Υἱός.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ζωή, τήν ὁποία μοιράζει ἀφιλοκερδῶς στούς θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν. Ο Μ. Βασίλειος παρομοιάζει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὄρνιθα πού ζωοποιεῖ τά αὐγά της, δηλαδῆ ὅλη τήν Δημιουργία, ἑρμηνεύοντας τό «καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» τῆς Γενέσεως τοῦ κόσμου (1,1). Εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἐκκλησίας, ἀπ' τά δρώμενα τῆς ὁποίας (λειτουργία, ἀκολουθίες, μυστηριακή ζωή) τίποτε δέν γίνεται κατανοητό χωρίς τήν ἐπενέργειά Του. Ἐξάλλου, «Κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος, παρά μόνο μέ τή φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ἅ΄ Κόρ. 12,3). Ἄλλωστε ὁ Θεάνθρωπος τό εἶχε ἤδη τονίσει: «Ὅταν ἔλθει ὁ Παράκλητος (ὁ συνήγορος καί μεσίτης), τό Πνεῦμα τό Ἅγιον πού θά στείλει ὁ Πατέρας στό ὄνομά μου, ἐκεῖνος θά σᾶς διδάξει τά πάντα καί θά σᾶς ἑρμηνεύσει ὅλα ὅσα σας εἶπα» (Ἰω. 14,26). Θεός καί Θεῖο Πρόσωπο ἑπομένως ὁ Παράκλητος, ὄχι ἀφηρημένη δύναμη. Ἐπιπλέον, ἄν καί οὐσιαστικά οἱ ἰδιότητες τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι κοινές, ὑποστατικά τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται μόνο ἀπό τόν Πατέρα, σέ ἀκολουθία καί τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ κατά τή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου: «Ὅταν ἔλθει ὁ Παράκλητος.... τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα, ἐκεῖνος θά μαρτυρήσει γιά μένα» (Ἰω. 15,26).
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀκόμη, χορηγεῖ τά χαρίσματα στούς πιστούς καί γενικά στήν Ἐκκλησία Του καί ἁγιάζει τούς χριστιανούς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό Βάπτισμα καί τό Χρίσμα πού λαμβάνουμε ὦς ὄπλα πνευματικά κατά τῶν ἐνεργειῶν τοῦ διαβόλου. Ζωοποιεῖ καί χαριτώνει τά πρόσωπα καί ἡ καλοσύνη καί ἀγάπη εἰσέρχεται στή ζωή τους. Ἀπό τόν ἄπ. Παῦλο ἀναφέρονται ἐννέα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤτοι: Ἐγκράτεια, πραότητα, πίστη, ἀγαθοσύνη, χρηστότητα, μακροθυμία, εἰρήνη, χαρά, ἀγάπη (Γάλ. 5,22-23). Τά χαρίσματα εἶναι δείγματα ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἤδη ἀνέτειλε στόν κόσμο καί ὅτι ζοῦμε ἀπό τή γέννηση τοῦ Θεανθρώπου κ.ἔ. στίς ἔσχατες ἡμέρες, καθώς ὁ προφήτης Ἰωήλ προφήτευσε καί ὁ ἄπ. Πέτρος ἐπαναλαμβάνει στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (2,17). Τό μεγαλύτερο χάρισμα εἶναι βέβαια ἡ ἀγάπη, ἀλλά καί τά ἰδιαίτερα χαρίσματα-δῶρα τοῦ Θεοῦ στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ὀφείλουμε νά τά ἀνακαλύψουμε καί νά τά ἀξιοποιήσουμε πρός χάριν ὅλων. Ἡ πίστη, ἡ διάκριση τῶν πνευμάτων, ὁ φωτισμός στά θέματα ἐκκλησιαστικῆς θεολογίας καί ζωῆς, ἡ καταπολέμηση τῶν παθῶν, τά θαύματα τῶν ἁγίων, ἡ ἁγία ὑπομονή, ἡ σωστή οἰκογενειακή ζωή, ἡ θερμή προσευχή, τό συγγραφικό τάλαντο, ἡ ἀσκητική ζωή κ.ἅ. εἶναι ἀποτελέσματα-ἀπαντήσεις τοῦ Παρακλήτου στίς προσευχές τῶν χριστιανῶν. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο πρέπει νά γνωρίζουμε πώς δέν ἐπηρεάζει τήν προσωπικότητα, τόν ἰδιαίτερο χαρακτήρα καί τίς κλίσεις ἑνός ἑκάστου κατά πώς βούλεται, ἀλλά ἀντίθετα ἐνισχύει τήν, ἀπό τή γέννησή του καλλιεργηθεῖσα, ὑγιῆ ψυχοσύνθεση τοῦ πιστοῦ πρός τό καλύτερο καί πολλαπλασιάζει τά θεία δῶρα πού ἔλαβε ὁ ἄνθρωπος, ὄπως συμβαίνει –καί διδάσκει ὅ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων- μέ τήν ἐπενέργεια τοῦ νεροῦ πάνω στόν κρίνο, τό τριαντάφυλλο καί τό ἀμπέλι: Δέν τούς ἀλλάζει τό χρῶμα, ἀλλά ἐνισχύει καί τονίζει τό ἤδη ὑπάρχον χρῶμα τους.
Ἡ Ἐκκλησία, χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν θά διέφερε πράγματι ἀπό κάποιο ἵδρυμα ἤ θά ἦταν ἕνα φιλανθρωπικό σωματεῖο καί μόνο, ἤ κάποια ἱστορική λέσχη, ἀφοῦ δέν θά ἀποτελοῦσε ζωντανή κοινότητα θεανθρώπινης ὑφῆς καί ζωῆς. Μόνο διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄλλωστε τά Μυστήρια της Ἐκκλησίας ἁγιάζουν, ἀνακαινίζουν καί ἀφθαρτοποιοῦν τή φύση, ἐνῶ τήν καθιστοῦν ταυτόχρονα φορέα τῆς ἄκτιστης χάρης τοῦ Θεοῦ. Ἤτοι: Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, τό νερό γίνεται ἁγιασμός, τό λάδι ἁγιάζεται κατά τό Βάπτισμα καί τό Εὐχέλαιο. Ἀλλά καί τά γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς εὐλογοῦνται διά τοῦ ἱερέως καί συμμετέχουν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ (εὐχές γιά τόν ἀγροτικό τομέα, ἁγιασμός οἴκων, ὑπηρεσιῶν, ἐπιχειρήσεων καί καταστημάτων, ἁγιασμός ὀχημάτων κ.λπ.). Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι παρά ἕνα πνευματικό νοσοκομεῖο πού παρέχει τή γιατρειά διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας.
Ἐνῶ λοιπόν ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στήν Π.Δ. ἦταν ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ στήν Κ.Δ. ἦταν, ὄπως καί πραγματοποιήθηκε, ἡ ἔλευση τοῦ Παρακλήτου-Πνεύματος καί ἡ παραμονή του στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά λόγια του Ἰησοῦ: «Δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς, θά ξανάρθω κοντά σας. Σέ λίγο ὁ κόσμος δέν θά μέ βλέπει πιά, ἐσεῖς ὅμως θά μέ βλέπετε....» (Ἰω. 14, 18-19) καί κατά τό Μυστικό Δεῖπνο: «Σέ λίγο δέ θά μέ βλέπετε πιά, ἀλλά καί πάλι σέ λίγο θά μέ δεῖτε» (Ἰω. 16,16). Ποῦ σημαίνουν ὅτι ὁ Χριστός ζεῖ τώρα πιά μεταξύ τῶν πιστῶν μέ ἕναν ἄλλο τρόπο, δηλαδή «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τέλος, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐνέπνευσε τούς προφῆτες ὥστε νά προφητεύσουν γιά τόν ἐρχομό στόν κόσμο τοῦ Μεσσία καί λυτρωτή Ἰησοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ξεκαθαρίζει ὅτι καμία ἐπαληθεύσιμη στήν ἱστορία προφητεία δέν πραγματοποιήθηκε μέ φυσικό τρόπο ἤ μέ ἰδιωτικές παραψυχικές δυνάμεις, παρά μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐνέπνευσε τούς ἁγίους προφῆτες ὥστε νά προφητεύσουν στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ (Β΄ Πέτρ. 1,21).
Ἀγαπητοί/ές ἀναγνῶστες/στριες,
Ἡ γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι γιορτή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Φάνηκε ὁλοκάθαρα, ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου καί μετά, ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός καί Ἕνας. Καί μάλιστα ὅτι τό νόημα τῶν πάντων εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικοποίησή τους. Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς εἶναι ἡ κατά χάριν ἕνωση μέ τήν Ἁγία Τριάδα, ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπ' αὐτή τή ζωή καί ἡ ἐπιστροφή στήν παραδείσια κατάσταση τῶν πρωτοπλάστων. Γεγονότα στή ζωή τῶν πιστῶν πού φανερώνουν τήν θεραπεία, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τῆς Παλαιοδιαθηκικῆς Βαβέλ, ἤτοι τῆς ὑπαρξιακῆς σύγχυσης τοῦ ἀρχαίου κόσμου, καί τήν ἐπιστροφή στήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ μοναξιά καί ὁ αὐτοθαυμασμός εἶναι πληγές γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαθιστά τήν κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ἡ ἁγιοπνευματική ὅμως αὐτή ζωή εἶναι τώρα πλέον πολύ πιό ἀνώτερη ποιοτικά ἀπό ἐκείνη τῶν προπατόρων, ἀφοῦ ὁ Θεός ἔχει ἐνωθεῖ μέ τόν ἄνθρωπο στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Ὁ παράδεισος δέν εἶναι ἕνας τόπος γεωγραφικός, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μαζί Του. Καί ἁπλά βήματα πρός αὐτή τήν κατεύθυνση τῆς ἕνωσης μαζί Του καί τῆς αἰώνιας εὐτυχίας εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη, ἡ μετάνοια, ἡ κατά δύναμιν νηστεία καί ἡ μυστηριακή ζωή.
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» ἀποκαλύπτει ὁ Ἰησοῦς. «Ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ δέν θά πλανιέται στό σκοτάδι, ἀλλά θά ἔχει τό φῶς πού ὁδηγεῖ στή ζωή» (Ἰω. 8,12). Καί πάλι λέει: «Ἄν ἐσεῖς ἀποδεχθεῖτε τό λόγο μου, τότε θά εἶστε πραγματικά μαθητές μου. Θά γνωρίσετε τήν ἀλήθεια καί ἡ ἀλήθεια θά σᾶς ἐλευθερώσει» (Ἰω. 8,31-32). Διαλύει ἔτσι τό πνευματικό σκοτάδι καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία Του, πού εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ καταταλαιπωρημένου ἀπό ἐσωτερική διάσπαση καί ποικίλα ψυχοσωματικά προβλήματα σύγχρονου ἀνθρώπου.
[ΠΗΓΗ http://www.egolpion.com/agiopnevma_xoulis.el.aspx#ixzz2XjI12reA].

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου