Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Τί εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τί δίνει στὸν ἄνθρωπο.


Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - Ἁγίου Ἰννοκεντίου Μόσχας 
Τί εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τί δίνει στὸν ἄνθρωπο.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, παντοδύναμο ὅπως ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζωογονεῖ, ἐμψυχώνει καὶ ἐνδυναμώνει τὰ πλάσματα. Αὐτὸ δίνει στὰ ζῶα τὴ ζωή, στοὺς ἀνθρώπους τὸ νοῦ καὶ στοὺς χριστιανοὺς τὴν ἀνώτερη ζωή, τὴν πνευματική. Αὐτὸ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν βοηθάει νὰ μπεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται στὸν καθένα μας ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀξία τῶν καλῶν ἔργων του, ἀλλὰ δωρεάν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία του.

Στὴ συνέχεια θὰ δοῦμε τί χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

1. Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει πίστη καὶ φωτισμό. Χωρὶς Αὐτό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Χωρὶς τὸ φωτισμό Του, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ μορφωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁλότελα τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κτίση Του...

Ἀπεναντίας, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φωτίσει ἐσωτερικὰ καὶ τὸν πιὸ ἀμόρφωτο καὶ ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ἄμεσα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ γλυκειὰ γεύση τῆς βασιλείας Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στὴν ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, ποὺ τοῦ ἦταν ὁλότελα ἄγνωστο μέχρι τότε.

2. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι σὰν μία καθαρὴ φωτιά, μία πηγὴ θερμότητας, ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιά. Εἶναι μία ρίζα, ποὺ βλαστάνει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ζωογονηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, φοβερὸ ἢ ἀδύνατο. Γι' αὐτὸν κανένας νόμος δὲν εἶναι βαρύς, καμιὰ ἐντολὴ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὅλα του εἶναι εὔκολα.

Ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τόσο μεγάλα καὶ δυνατὰ ὄπλα στὰ χέρια του, πού, ἂν τὰ ἔχει, μπορεῖ εὔκολα, ἄνετα, μὲ χαρὰ καὶ γαλήνη νὰ βαδίσει τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός.

3. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ ν' ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, χρησιμοποιεῖ βέβαια τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ σὰν περαστικὸς ταξιδιώτης, χωρὶς νὰ κολλάει σ' αὐτὰ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο μορφωμένος καὶ ἔξυπνος κι ἂν εἶναι, μένει πάντα δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος τοῦ κόσμου.

4. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο καὶ σοφία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κατεξοχὴν στοὺς ἁγίους ἀποστόλους, πού, πρὶν λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἦταν ἀγράμματοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ὕστερα ὅμως κανεὶς δὲν μποροῦσε ν' ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου τους.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει σοφία ὄχι μόνο στὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις του. Ἔτσι, λ.χ., ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Πνεῦμα, πάντα θὰ βρεῖ τὸ χρόνο καὶ τὸν τρόπο νὰ φροντίσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου. 

 


5. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ χαρά, τὴν καρδιακὴ εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη εἰρήνη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ ἀληθινά, νὰ εὐχαριστηθεῖ καθαρά, νὰ νιώσει τὴν εἰρήνη ποὺ γλυκαίνει τὴν ψυχή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάπου κάπου χαίρεται. Μὰ ἡ χαρά του εἶναι στιγμιαία καὶ ὄχι καθαρή. Κάπου-κάπου διασκεδάζει. Μὰ οἱ διασκεδάσεις του εἶναι πάντα κενές, ἀνούσιες, καὶ μετὰ ἀπ' αὐτὲς τὸν κυριεύει μία ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου-κάπου εἶναι ἤρεμος. Μὰ ἡ ἠρεμία του δὲν εἶναι ἡ πνευματικὴ εἰρήνη, εἶναι νάρκη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀλίμονο σ' ἐκεῖνον ποὺ δὲν προσπαθεῖ καὶ δὲν θέλει νὰ ξυπνήσει ἀπ' αὐτὴ τὴ νάρκη!

6. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ γνωστικός, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του ὅσο πρέπει, ἂν δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί χωρὶς τὴ θεία βοήθεια, δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς του. Ἂν εἶναι τίμιος καὶ κάνει κανένα καλὸ στοὺς συνανθρώπους του, νομίζει πῶς εἶναι δίκαιος ἢ καί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, τέλειος καὶ πῶς δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτ' ἄλλο!

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν κατοικήσει μέσα μας, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν ἐσωτερική μας φτώχια καὶ ἀδυναμία. Καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετές μας, προβάλλει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν ἀμέλειά μας, τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, τὴν ἰδιοτέλειά μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ φαινόμαστε μεγαλόψυχοι, τὴν παχυλὴ φιλαυτία μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν ὑποπτευόμασταν. Κοντολογίς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μας τὰ δείχνει ὅλα, ὅπως πραγματικὰ εἶναι. Καὶ τότε ἀρχίζουμε ν' ἀποκτᾶμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Τότε ἀρχίζουμε νὰ χάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἀρετές. Τότε ἀρχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ ταπεινωμένοι μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀρχίζουμε νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐλπίζουμε μόνο σ' Ἐκεῖνον.

7. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει, τέλος, τὴν ἀληθινὴ προσευχή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει προσευχὴ πραγματικὰ εὐάρεστη στὸ Θεό, πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἂν ἀρχίσει νὰ προσεύχεται, χωρὶς νὰ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ δεῖ τὸ νοῦ του νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ. Ἐπιπλέον, δὲν γνωρίζει, ὅπως πρέπει, οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὶς ἀνάγκες του οὔτε τί νὰ ζητήσει οὔτε πῶς νὰ τὸ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Καλὰ-καλὰ δὲν ξέρει οὔτε τί εἶναι ὁ Θεός.


                                                                               

Ὅποιος, ὅμως, ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τὸ Θεό, βλέπει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας του καὶ ξέρει πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει, πῶς νὰ Τὸν παρακαλέσει καὶ τί νὰ Τοῦ ζητήσει. Οἱ σκέψεις του στὴν προσευχὴ εἶναι εὔτακτες, καθαρές, προσηλωμένες μόνο στὸν Κύριο. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ πετύχει τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσει.

Νά, λοιπόν, τί χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ' ἐκεῖνον ποὺ Τὸ ἔχει λάβει. Βλέπετε ὅτι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο νὰ μποῦμε στὴν οὐράνια βασιλεία, ἀλλὰ κι ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ.

Γι' αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα• εἶναι ἀπαραίτητο νὰ Τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ Τὸ ἔχουμε πάντα μέσα μας, ὅπως Τὸ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι.


Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἁγίου Ἰννοκεντίου Μόσχας.
----------------------------------------------------------------------------------

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ο νόμος του πνεύματος, λέγει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, που είναι η αγάπη για το Θεό, είναι νόμος φιλίας και ευγνωμοσύνης. Για να ακολουθήση κανείς αυτό το νόμο δεν είναι ανάγκη να καταβάλη κόπους, ούτε έξοδα, ούτε να χύση ιδρώτα… Ούτε, προσθέτει, είναι ανάγκη να αφήσης τη δουλειά σου, ή να αποσυρθής σε απόμερα μέρη, να διάγης μια παράξενη ζωή και να φορής ένα παράξενο ένδυμα. Δε χρειάζεται να κάμης όλα αυτά. Μπορείς να μείνης στο σπίτι σου, και, χωρίς να χάσης τα αγαθά σου, να βρίσκεσαι πάντα στη μελέτη του Θεού και του ανθρώπου, στη μελέτη της συγγενείας του ανθρώπου με το θείο και σε κάθε άλλη τέτοιας λογής μελέτη.
Και πρώτα πρώτα, προσθέτει αλλού, δε χρειάζονται προετοιμασίες για την προσευχή μας, ούτε ειδικοί τόποι, ούτε φωνές όταν επικαλούμαστε το Θεό. Γιατί δεν υπάρχει τόπος από όπου λείπει ο Θεός, δεν είναι δυνατόν να μην είναι μαζί μας, αφού ο Θεός είναι πάντα πιο κοντά σε κείνους που τοv καλούν, από όσο είναι η ίδια η καρδιά τους. Θα έλθη προς ημάς, ακόμη κι αν είμαστε κακοί, γιατί ο Θεός είναι αγαθός.
«Ὅτι κἂν ἁμάρτωσιν οἱ τὰ Χριστοῦ μελετῶντες οὐκ ἀπαγορεύουσι σωτηρίαν· ἀλλ᾿ αὐτίκα τῷ τῆς μετανοίας φαρμάκῳ τὴν ψυχικὴν ὑγείαν ἀνακαλοῦνται»
Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Περί ελπίδος στον Θεό και περί υπομονής




«Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»
( Ψαλμ. 145,3 )

Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους , ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές , και μεριμνά για σένα. Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα.
Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό , αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές.
Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή.
Η ελπίδα , όπως και η πίστη, υποβάλλονται σε μεγάλη δοκιμασία. Στις δυστυχίες είναι απαραίτητη η υπομονή, ώστε να μην αναζητήσουμε λύτρωση από τη δυστυχία με τρόπο ανάρμοστο, αλλά να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να περιμένουμε από Εκείνον το έλεος ή τον βοηθό στην υπομονή ή το λυτρωτή από τη δυστυχία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία για την ελπίδα από την περίπτωση που οι λογισμοί εξεγείρονται μέσα στη συνείδηση και λένε: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» ( Ψαλμ. 3,3 ) .
Σε έναν τέτοιο βαρύ πειρασμό περισσότερο απ’ όλα είναι απαραίτητη η υπομονή, η σιωπή, ο εκ βάθους καρδίας θρήνος, έως ότου περάσει ή μαλακώσει η βαρυχειμωνιά.
Μάθετε να δέχεσθε με υπομονή τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων, διότι κι εσείς έχετε πλήθος ελλείψεων , τις οποίες υπομένουν οι άλλοι.
Εμείς απαιτούμε οι άλλοι να είναι τέλειοι, αλλά τις δικές μας ελλείψεις δεν τις διορθώνουμε.
Αν επιθυμείς να αποκτήσεις πείρα στην υπομονή, τότε δεν πρέπει να καταφεύγεις σε εκείνα τα πρόσωπα και τις καταστάσεις οι οποίες πιο πολύ θα σε απομακρύνουν από την υπομονή.
Όποιος αληθινά και ανυπόκριτα μέσα στην καρδιά του ονομάζει τον εαυτό του αμαρτωλό, τότε, σαν ταπεινός, κάθε κακολογία θα την υπομείνει με άνεση και δεν θα δείξει κανένα σημείο θυμού.
Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου χειρότερο απ’ όλους και σε κάθε προσβολή να λες: «Συγχωρήσατέ μοι δια τον Χριστόν». Τότε και την προσβολή δεν θα αισθάνεσαι και κανείς πια δεν θα σε προσβάλει. Αλλιώς ένα λόγο θα σου λένε κι εσύ σε απάντηση θα λες δέκα. Δηλαδή χωνόμαστε μέσα στην καπνοδόχο, πασαλειβόμαστε με καπνιά και μετά θα απορούμε: πώς συνέβη αυτό;
Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Με εκείνους που μας πικραίνουν ή μας φθονούν, που καυχώνται εις βάρος μας, δεν πρέπει αντίστοιχα να πικραινόμαστε, να οργιζόμαστε, να υπερηφανευόμαστε, όπως συνήθως ταιριάζει στη διεφθαρμένη φύση μας, αλλά πρέπει να τους συμπονούμε σαν να κρατιούνται στη φλόγα του Άδη και στον πνευματικό θάνατο και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς εκ βάθους καρδίας για να φωτίσει ο Κύριος το σκοτάδι της ψυχής τους και να λάμψει μέσα στην καρδιά τους με το φως της χάριτός Του».
Είναι καλό να υπομένουμε κάποτε από τους άλλους την αντιλογία και να συναντούμε κακή και εσφαλμένη γνώμη ακόμη και για τα καλά μας έργα και τις διαθέσεις μας. Αυτά μας οδηγούν συχνά στην ταπείνωση και μας προφυλάσσουν από την κενοδοξία. Πρέπει να ελπίζουμε όχι στις αρετές μας, αλλά στην ευσπλαχνία του Θεού και στη θυσία του Εσταυρωμένου Υιού του Θεού.
Έχε πάντα μπροστά σου το παράδειγμα του Μεγάλου Δικαίου , του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, ο Οποίος για τη Δικαιοσύνη Του υπέμεινε κάθε ψεύδος των ανθρώπων, ανεβαίνοντας στο Σταυρό και θανατούμενος με επονείδιστο θάνατο. Απ’ όλες μας τις κακοπάθειες σπουδαιότερες είναι εκείνες που υπομένουμε χάριν του Θεού.
Το να υπομένεις χάριν του Θεού είναι χάρισμα άξιο μεγάλου θαυμασμού, κι ανώτερο από το να ανασταίνεις νεκρούς και να κάνεις μεγάλα σημεία. Στην τελευταία περίπτωση (δηλ. του χαρίσματος των σημείων) ο άνθρωπος που δέχεται το δώρο από τον Θεό είναι οφειλέτης Του, ενώ στην πρώτη είναι σαν να καθιστά τον Ίδιο τον Θεό δικό του οφειλέτη. Λοιπόν οφείλουμε να ασπαζόμαστε και με ευγνωμοσύνη να φορούμε το Σταυρό, διότι αυτός είναι σημείο ευσπλαχνίας ,αφέσεως των αμαρτιών κι ακόμα δείγμα ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά.
Υπέμεινε χάριν του Θεού τις ύβρεις, τους διωγμούς και τις κακολογίες, ώστε να αγάλλεσαι εν χαρά , λαμβάνοντας μεγάλη αμοιβή στους ουρανούς.
Σε σχέση με το παντοδύναμο και άγιο θέλημα του Θεού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα κατάλληλα αισθήματα στον άνθρωπο, εκτός της απεριόριστης ευσέβειας και της απεριόριστης υπακοής. Από αυτά τα αισθήματα , όταν γίνουν σταθερό κτήμα του ανθρώπου, γεννιέται η υπομονή.
Η υπομονή είναι σαν πέτρα που στέκεται ασάλευτη ενάντια στους ανέμους και τα καθημερινά κύματα της ζωής και πετυχαίνοντας αυτό δεν αποκάμνει και δεν επιστρέφει πίσω, αλλά, όντας ήρεμη, δεν σύρεται από την έπαρση, αλλά πάντοτε παραμένει η ίδια και στην ευημερία και στη δυστυχία.
Μπορεί να δοξάζει τον Θεό όποιος μένει ο ίδιος στον κόπο, ίδιος στην υμνωδία και ίδιος στην υπομονή. Ο Χριστός δέχεται αυτό σαν τον ύμνο των αγγέλων .
Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή και η ελπίδα στην ευσπλαχνία του Θεού, ενώ η απελπισία είναι μεγάλη αμαρτία.
Η φιλάνθρωπη αγάπη και η στοργή του Χριστού συγχωρεί τους πεπλανημένους , τονώνει τους απίστους και ενισχύει τους κλονιζομένους και τους πεσμένους. Πρέπει να εναποθέσουμε ισχυρή και αταλάντευτη ελπίδα στην αγάπη και τη στοργή του Σωτήρος μας. Τότε μόνο δεν θα είμαστε «ως μη έχοντες ελπίδα», απελπισμένοι για την ανυπακοή μας και την απιστία μας, την αχαριστία μας και την αμφιταλάντευσή μας, αλλά μάλλον και τώρα και πάντοτε και στη ζωή και στο θάνατο θα παραδίδουμε και θα εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στη φιλάνθρωπη αγάπη του Θεού. Εάν τα κύματα των δοκιμασιών και της ταραχής φθάνουν μέχρι την ψυχή μας και από πουθενά δεν περιμένουμε αγάπη, παρηγορία και βοήθεια, τότε θα μας καλεί η αξιόπιστη φωνή του Χριστού: «Μη φοβάσαι! Εγώ σε λύτρωσα, εγώ σε κάλεσα προς Εμέ, εσύ είσαι δικός μου!».


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Κύριε , το στόλισμα μιας πόρνης, είναι περισσότερο από το στόλισμα της ψυχής μου."


metanoia 2

euxh.gr

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα ορισμένη επίσκοποι της συνόδου ζήτησαν να ακούσουν κάποιον εποικοδομητικό λόγο από τον Επίσκοπο Αντιοχεία Νόνο, που είχε μετακληθεία από ένα μοναστήρι της Ταβεννησίας για να γίνει επίσκοπος Αντιοχείας. Ο Νόνος, ανταποκρινόμενος στο αίτημα των συνεπισκόπων του , άρχισε να τους μιλάει. Καθώς οι επίσκοποι άκουγαν τα σοφά λόγια του Νόνου, περασε έφιππη η διασημότερη εταίρακαι χορεύτρια της Αντιοχείας, που ίππευε με τόση χάρη και με τόση πολυτέλεια, ώστε δεν έβλεπε κανείς παρά χρυσάφι, μαργαριτάρια και πολύτιμους λίθους. Ακόμη κι αυτών των ποδιών της η γυμνότητα , ήταν καλυμμένη με χρυσάφι και μαργαρητάρια και τη συνόδευε μεγαλοπρεπή ακολουθία από νέους και νέες ντυμένους με βαρύτιμα ενδύματα και χρυσά περιδέραια γύρω στο λαιμό τους. Μερικοί απ’αυτούς προηγούνται και μερικοί ακολουθούσαν αλλά την ομορφιά και τη θελτικότητα εκείνης δεν μπορούσε να την φθάσει ένας ολόκληρος κόσμος. Περνώντας μπροστά από τη σύναξη των επικόπων γιόμισε τον αέρα με την ευωδία ενός υπέροχου αρώματος. Όταν οι επίσκοποι την είδαν να περνάει με ακάλυπτο το πρόσωπο, τους ώμους και τα μέλη του σώματος της , με μια πομπή τόσο μεγαλοπρεπή και χωρίς ούτε ένα πέπλο στο κεφάλι αναστέναξαν και σιωπηρά έστρεψαν το κεφάλι από την άλλη μεριά για να αποφύγουν βαριά αμαρτία.

Αλλά ο μακάριος Νόνος την κουτούσε επίμονα και αδιάκοπα και αφού είχε περάσει, ακόμα εξακολουθούσε να την ακολουθεί το βλέμμα του. Ύστερα, γυρνώντας κοίταξε τους άλλους επισκόπους που κάθονταν γύρω του και τους είπε, «δεν σας συγκίνησε η τόσο σπάνια ομορφιά της;». Εκείνοι δεν έδωσαν καμμιά απάντηση. Τότε αυτός κατέβασε το κεφάλι του, άφησε το ιερό βιβλίο που κρατούσε και ενώ δάκρυα κυλούσαν στο στήθος του, αναστενάζοντας βαριά, ξανάπε στους επισκόπους: «Δεν σας συγκίνησε η σπάνια ομορφιά της;». Αλλά εκείνοι και πάλι δεν απάντησαν. Τότε εκείνος είπε «Στ’αλήθεια συγκινήθηκα πολύ από την ομορφιά αυτής της γυναίκας , που ο Θεός θα την καλέσει μπροστά στον τρομερό θρόνο Του, για κρίση δική μας και της επισκοπικής μας ευθύνης». Και συνέχισε «Πόσες ώρες νομίζετε πως ξόδεξε αυτή η γυναίκα στα διαμερίσματα της, φροντίζοντας και στολίζοντας μόνη το σώμα της και τη μορφή της, έτσι που να μην υπάρχει το παραμκρό στίγμα και η παραμικρή ατέλεια στην ομορφιά του σώματος της και την εμφάνιση της, για να ευχαριστήσει τα μάτια των ανδρών και να μην απογοητεύσει τους αξιοθρήνητους εραστές της, που είναι σήμερα και αύριο δεν θα είναι; Κι εμείς που έχουμε έναν παντοδύναμο Πατέρα κι έναν αθάνατο εραστρή , με υποσχέσεις αιωνίων θυσαυρών και ευεργεσίες ανεκτίμητες που οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επι καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσι Αυτόν (Α. Κορ. 2,9) αλλά τι να λέω; Με τέτοιες υποσχέσεις για τη θέα του Νυμφίου αυτή την υπέροχη και θεσπέσια μορφή, που δεν τολομούν να κοιτάξουν τα Χερουβειμ, εμείς για χάρη αυτού του θείου εραστή ούτε στολίζουμε τις άθλιες ψυχές μας ούτε τις φροντίζουμε και ουτε καν ξεπλένουμε απ’αυτές τον ρύπο αλλά τις αφήνουμε στη βρωμιά».

Αφού είπε αυτά τα λόγια ο Νόνος έφυγε, πήγε στο κελί, στο οποίο έμενε με το διάκονο του και μαζί μ΄αυτόν έπεσε κάτω, με το πρόσωπο πάνω στη γή και κτυπώντας το στήθος άρχισε να κλαίει λέγοντας «Κύριε , Ιήσου Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό και ανάξιο γιατί και μόνο μιας ημέρας το στόλισμα μιας πόρνης, είναι περισσότερο από το στόλισμα της ψυχής μου. Με τι όψη να σε κοιτάξω; Πώς να παρουσιαστώ μπροστά σου; Δεν μπορώ να κρύψω την καρδιά μου από σένα, εσύ ξέρεις τα μυστικά της. Αλίμονο, τον ανάξιο και αμαρτωλό, που στέκομαι στο θυσιαστήριο σου και δεν σου προσφέρω την καθαρή καρδιά που έχεις ζητήσει. Αυτή, έχει υποσχεθεί να ευχαριστήσει τους άνδρες και έχει κρατήσει την υπόσχεση της, εγώ έχω υποσχεθεί να ευχαριστήσω εσένα και μένα στη ραθυμία. Είμαι γυμνός στον ουρανό και στη γη, γιατί δεν έχω τηρήσει τις εντολές σου. Η ελπίδα μου δεν είναι σε κανένα καλό που έκανα αλλά στον οίκτο σου απ΄τον οποίο περιμένω τη σωτηρία μου».

Με τέτοιο πάθος ο μακάριος Νόνος λάτρευε τον γλυκύκατο του Κύριο. Με τέτοιο πάθος λάτρεψαν όλοι οι άγιοι τον Κύριο τους. Τέτοιο σφοδρό πάθος εκφράζει κι ο Παπαδιαμάντης με την περίφημη αποστροφή του στον Λαμπριάτικο Ψάλτη «το επ’εμοι, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρωνώ, δεν θα παύσω πάντοτε…να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστό μου».

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

ΠΡΟχέδιο Εγκάρδιας Προσευχής Ανάλυση ή «παραλλαγές» του «Ελέησόν εμέ»

Πηγή: Από το βιβλίο «Από το Άγιον Όρος με αγάπη», (σελ. 234).

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε και Λόγε του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος είμαι γω, ως θέλεις και ως οίδας, -δια των ευχών της Παναγίας Σου Μητρός, του Αγίου Νικολάου και των Αγίων Πάντων- ελέησόν με τον αμαρτωλό και ταλαίπωρο. Σε παρακαλώ πάρα πολύ, λυπήσου με, Χριστέ μου. Συγχώρεσε όλες μου τις εν λόγω, έργω και κατά διάνοιαν αμαρτίες από τη γέννησή μου μέχρι τη στιγμή αυτή, όλα μου τα λάθη και τις παραλείψεις, την άγνοια και τη νεότητά μου.
Ω Κύριε Ιησού Χριστέ μου, σε ικετεύω, προστάτεψέ με από την πλάνη, από πάσης επηρείας του Πονηρού, από τα πάθη και τις αδυναμίες μου. Δος μου τη δύναμη και τη θέληση να μην ξαναμαρτήσω ποτέ. Προστάτεψέ με από τους λογισμούς της πονηρίας και της ματαιοδοξίας, από την αργολογία και την κατάκριση. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής μου, φώτισε το σκοτάδι του νοός μου. Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, καν θέλω, καν μη θέλω, σώσον με. Σε θερμοπαρακαλώ, μην επιτρέψεις να κολασθώ, γλύτωσέ με από τη φρικτή θέα και τα φοβερά νύχια του μισόκαλου εχθρού. Δεν θέλω, Χριστέ μου, να χωρισθώ ποτέ από κοντά Σου, από την ευλογία και τον φωτισμό Σου, όπου αναπαύεται κι ευφραίνεται η ψυχή μου.
Ω Κύριέ μου, δος μου μετάνοια. Πάρε με κοντά σου σε καλή ώρα, ν΄ απολαύσω το άρρητο φως και τα αιώνια αγαθά Σου. Παραχώρησέ μου -κατ΄άκραν οικονομία και συγκατάβαση- τον έσχατο τόπο του Παραδείσου. Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου. Οικονόμησέ με, Χριστέ μου, ελάφρυνε το σταυρό μου, δος μου δύναμη να τον σηκώσω ανδρεία και υπομονετικά. Μην επιτρέψης να περιπλανηθώ σε δρόμους απωλείας, φύλαξέ με από τη μη κατά Θεόν λύπη, μην αφήσης να με παρασύρη ο άθεος και μάταιος κόσμος.
Λυπήσου με, Χριστέ μου, Σωτήρα και Λυτρωτά μου, μη μ΄ εγκαταλείψεις ποτέ. Δος μου πίστη δυνατή και προσευχή καθαρή, ταπείνωση και διάκριση, σύνεση και φρόνηση, ευλάβεια και κατάνυξη, θείο ζήλο να τηρώ τις εντολές Σου και αγάπη ανιδιοτελή προς όλους τους ανθρώπους. Φώτισέ με να γνωρίσω την αθλιότητά μου, δος μου δάκρυα να κλάψω τις αμαρτίες μου. Δος μου ανδρεία και αντοχή σωματική και πνευματική. Δος μου θάρρος, ελπίδα, αισιοδοξία, αυτογνωσία, αυτομεμψία, αυτοπεποίθηση. Γέμισέ με χάρες κι ευλογίες. Με την ευλογία Σου και τη συμπαράστασή Σου, κάνε με άξιο των καιρών δούλο Σου. Χρησιμοποίησέ με για τη σωτηρία και άλλων αδελφών. Φώτισε τον πνευματικό μου Πατέρα να με οικονομεί και να με οδηγεί σωστά. Γνώρισέ μου συνεργάτες καλούς και φίλους πνευματικούς.
Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε και προστάτεψε όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, φώτισε τους απανταχού της γης Έλληνες να φροντίσουνε για την Αιωνιότητα μέσω της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ειρήνευσε τον κόσμον όλον και οδηγήσέ τονε κοντά Σου. Μνήσθητι, Κύριε, και πάντων των εντειλαμένων εμοί τω αναξίω εύχεσθαι υπέρ αυτών. Οδήγησε στη σωτηρία όσους με αγαπούν ή μισούν, και όσους με έχουν αδικήσει. Προστάτεψε από τους εχθρούς και τον Αντίχριστο την πατρίδα μας και τους αδικουμένους. Οικονόμησε τις χήρες, τα ορφανά, τους νέους, τους φτωχούς, τους πολυτέκνους, τους ασθενείς, τους κατακοίτους, τους οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, και τους όπου γης αλυτρώτους αδελφούς μου. Φώτισε κι ευλόγησε τους Ορθοδόξους Κληρικούς και Μοναχούς. Ανάπαυσε όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, τους από περάτων έως περάτων της Οικουμένης και απ΄ αρχής μέχρι των εσχάτων κεκοιμημένους. Μνήσθητι, Κύριε, και των δούλων Σου...
Πανάγιον Πνεύμα, θησαυρέ των αγαθών και πανταχού παρόν, η θεία Χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, Παράκλητε αγαθέ, ελθέ και σκήνωσον εν εμοί τω αμαρτωλώ, γέμισέ με χάρες κι ευλογίες, και κάνε με άξιο των καιρών δούλο Σου. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής μου, φώτισε το σκοτάδι του νοός μου, θρόνιασε μέσα στην καρδιά μου τη θεία χάρη Σου, για να ΄μαι στέρεος στην πίστη και πλήρης θείου φωτισμού.
Ω Παναγιά μου! Ευχαριστώ! Ω Χριστέ μου! Σε υπερευχαριστώ, που με έφερες στο δρόμο της σωτηρίας και χαίρεται η ψυχή μου. Σ΄ ευχαριστώ για όλα τα καλά που μου ΄χεις δώσει, που τα ξέρω ή δεν τα ξέρω. Σ΄ ευχαριστώ, Χριστέ μου, και για όλα τα κακά, που από αγάπη έχεις επιτρέψει να πάθω για την ωφέλεια της ψυχής μου. Πάντων ένεκεν ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομά Σου. Δόξα Σοι, Κύριε Παντοδύναμε. Δόξα Σοι, Αιώνιε Βασιλεύ. Τριάς Αγία, Δόξα Σοι!

Θεογνωσία καί δικαίωση


 ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΜΨΩΝ
ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΑ
2. Θεογνωσία και δικαίωση
1.Η προσευχή φέρνει την θεογνωσία.
Την θεογνωσία δεν την βρίσκαμε στα βιβλία με το διάβασμα, αλλά με την προσευχή με τα δάκρυα με τους στεναγμούς με τις πολύ σύντομες και πολύ μικρές προσευχές.
Ο επίσκοπος Θεοφάνης ήταν ένας υπέροχος παιδαγωγός. Αυτός λοιπόν υποστηρίζει την έξης ορθή παιδαγωγική αρχή: πρέπει να μάθομε τους ανθρώπους να προσεύχονται όχι μόνο με τον νου τους, αλλά και με όλες τους τις φλέβες. Ναι, πρέπει να μάθομε να προσευχώμεθα με όλες μας τις φλέβες και με όλα μας τα κόκαλα! Ο άνθρωπος πηγαίνει στον Θεό κάνοντας μια «έξοδο» από τον εαυτό του. Μια ηρωική έξοδο.
Πάντως οι μακρές προσευχές δεν είναι ορθόδοξες. Οι ετερόδοξες ομολογίες προσεύχονται με προσευχές μακροσκελείς και διανοητικές χωρίς την συμμετοχή της καρδιάς.Επί τρία χρόνια ήμουν υποχρεωμένος να πηγαίνω σε λατρευτικές εκδηλώσεις προτεσταντικές και λουθηρανικές, πού εγίνοντο σε γαλλική και γερμανική γλώσσα. Προσεύχονται λέγοντας κάθε φορά ότι τους έρθει! Βιβλία δεν παρακολουθούν! Ό,τι του καπνίζει του καθενός, το κάνει προσευχή! Κάτι μακρόσυρτα πράγματα, πού ανεβαίνουν σε κάτι τέτοια ύψη, πού μετά διερωτάσαι: και τώρα, πώς θα ξανακατεβεί; Ανάλογα είναι και τα κηρύγματα τους. Να διδάξεις κάποιον από αυτούς τους λουθηρανούς, προτεστάντες, και γενικά τους ετερόδοξους, να προσεύχονται ορθόδοξα; Αδύνατο!
Μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχονται οι άνθρωποι με σύντομες προσευχές: με την προσευχή του Ιησού ολόκληρη, ή μόνο με δυο λέξεις της! Αυτό είναι να κάμεις τις φλέβες και τα κόκαλά σου να προσεύχονται!
2. Ο επίσκοπος Θεοφάνης γράφει: «Προστάτευσε τον εαυτό σου με το ρολόι σου». Όπως σου όρισε ο πνευματικός σου. Σου όρισε να κάνης την πρωινή σου προσευχή επί 20 λεπτά; Είκοσι λεπτά πρέπει να στέκεσαι μπροστά στις εικόνες. Όχι για να κοιτάζεις τις εικόνες. Αλλά για να λέγεις επί 20 λεπτά την ίδια προσευχή. Αυτό είναι προσευχή. Αργά. Πολύ αργά. Ένα-ένα γράμμα. Για να ποτίζεται το μυαλό, ο νους
Να γιατί συμβουλεύει, κάθε άνθρωπος να έχει ένα κανόνα και να τον τηρεί! Βασιλεύ Ουράνιε, τέσσαρες φορές. Γιατί, όπως το ξέρετε, ο Θεός θέλει την καρδιά μας! Όχι προσευχές! Την καρδιά μας! Πρέπει λοιπόν να την μεταποιήσομε. Να την μετασχηματίσουμε. Να την μαλακώσομε. Να την κάνομε καρδιά πύρινη, ζεστή! Έτσι δεν είναι; Για να γίνει φλόγα. Κάρβουνο αναμμένο! Ό όσιος Σεραφείμ ήταν πραγματικά ένα κάρβουνο αναμμένο! Αυτό βέβαια τώρα δεν μπορείτε ούτε να το φανταστείτε. Στεκόταν με γυμνά τα πόδια στο χιόνι. Και γύρω του το χιόνι έλιωνε! Επειδή προσευχόταν. Γιατί ήταν μια φωτιά, πού κυριολεκτικά τα έκαιγε όλα! Αυτό είναι προσευχή. Προσευχή δεν σημαίνει άνοιξε κουβεντολόι με τον Θεό. Η προσευχή είναι φλόγα. Μια φλόγα πού καταβροχθίζει τα πάντα. Αυτή η φλόγα καθαρίζει. Ανακαινίζει. Ζωοποιεί. Από άρρωστο σε κάνει υγιή. Χωρίς φάρμακα. Μάθε να προσεύχεσαι. Και θα γίνεις καλά. Ή προσευχή, τον πιο καχεκτικό, άρρωστο, άβουλο άνθρωπο, τον κάνει γερό, δυνατό, υγιή, ανθεκτικό, ενεργητικό. Μόνο ή προσευχή. Μόνο αυτή. Η προσευχή πού βγαίνει από καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένην. Εδώ έγκειται το μυστικό της προσευχής.
Όποιος δεν προσεύχεται, με πνεύμα συντετριμμένο και τεταπεινωμένο, είναι σαν να προσπαθεί να στηρίξει φασολιές σε πέτρινο τοίχο!
3. Άνομα προσευχόμαστε!
Ναι, άνομα προσευχόμαστε, όταν προσευχόμαστε σε κατάσταση ταραχής. Το αισθανόμαστε, ότι είναι τολμηρό αυτό πού ζητάμε- και όμως το ζητάμε! Έχομε χρέος να λέμε: «Γενηθήτω το θέλημα Σου»! Σε όλα Σε όλα. Σε όλα «γενηθήτω το θέλημα Σου»! Μα τα λόγια αυτά δεν μας αρέσουν!
Γιατί; Γιατί δεν έχομε ταπείνωση. Γιατί δεν έχομε υπακοή. Όταν λοιπόν προσευχόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση, η κατάστασή μας δεν είναι δυνατό να μας αφήσει να αισθανθούμε στην προσευχή, ούτε χαρά, ούτε ησυχία. Αυτό είναι το βαρόμετρο της προσευχής. Βαρόμετρο της εισάκουσης των αιτημάτων μας είναι η ειρηνικότης, η ησυχία, η ήρεμη χαρά. Και όταν τέτοια ήσυχη χαρά δεν υπάρχει στην ψυχή μας, η προσευχή μας είναι άνομη. Γιατί και η θλίψη, ακόμη και η θλίψη, μπορεί να είναι νόμιμη, καλή προϋπόθεση προσευχής, όταν βέβαια δεν έχει την σκιά της ειδωλολατρικής έλλειψης ελπίδας.
Είμεθα βέβαια άνθρωποι. Μερικές φορές η λύπη μας δεν θεραπεύεται. Ούτε και όταν την προσφέρομαι στον Θεό με την προσευχή. Πάντως το καλλίτερο είναι να προσπαθούμε, να γκρεμίσομε αυτόν τον τοίχο, και να διαλύσομε αυτό το σύννεφο, της θλίψης, με την προσευχή του Ιησού και με τις εξίσου καρδιακές ευχές στην Παναγία: «Πολυεύσπλαχνε Δέσποινα, Παναγία, Πανάμωμε Παρθένε, Θεοτόκε Μαρία, Μητέρα σου Κυρίου, μη βδελύξη με, μη απόρριψης με, μη εγκαταλείπεις με. Γενού αντιλήπτωρ μου. Πρέσβευε. Εισάκουσόν μου, Βοήθει μοι. Βοήθει μοι. Συγχώρησόν μοι. Συγχώρησόν μοι». Κουραστική είναι η προσευχή αυτή. Μα την νικάει την λύπη.
Να την επαναλαμβάνεις, όσο πιο πολλές φορές μπορείς:
Γενηθήτω το θέλημα σου. Σε όλα. Σε όλα. Σε όλα.
Ναι, όπως και νάχουν τα πράγματα:
Γενηθήτω το θέλημα Σου. Σε όλα. Σε όλα. Σε όλα.
4. Ερώτηση: Πως μπορούμε να συμβιβάσομε την προσευχή του Ιησού με τις ιερές ακολουθίες;
Απάντηση: Είναι πολύ σοβαρό το θέμα αυτό. Και πρώτον. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να καταντήσομε να λέμε την ευχή μηχανικά. Λέγοντας την πρέπει να κλαίμε. Και να μην ανησυχής, αν τότε δεν ακούς τα άσματα και τα λόγια των Ιερών ακολουθιών. Οπωσδήποτε όμως πρέπει να γίνει το εξής: Να γίνεται ταυτόχρονα δυο ειδών έργο: Τα αυτιά να ακούουν τα άσματα και τα διαβάσματα (συμμετοχή του εγκεφάλου), ενώ ή καρδιά θα κλαίει και θα στενάζει με την ευχή. Πρέπει να ανακατευτούν. Να γίνουν τα δύο ένα!
  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ. ΕΚΔΟΣΗ Γ. ΠΡΕΒΕΖΑ 1995
 http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/starets_samson/theognosia_dikaiosi.htm

Η νοερά προσευχή





Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική ή αδύνατη. Στο δρόμο , στο αυτοκίνητο που ξέρει ο καθένας τι κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο Θεό; Νούς ,στόμα , καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισιμός. Απομονώνεται , εξαφανίζεται.

Η προσευχή να γίνεται . Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολοςότι είναι ξερή και τυπική.


‘’Είσελθε εις το ταμείον σου, όταν προσεύχη, και… αποδώσει σοι εν τω φανερώ’’. (Ματθ. 6,6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου σας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεό τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλάμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει ‘’κλείσας την θύραν σου΄΄ τη θύρα των αισθήσεων μας εννοεί.


Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο , παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε , πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του…


Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερο ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει , όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει» ο Θεός είναι κοντά, μαζί μου· δεν θα μ’ αφήσει…


‘’Πνεύμα …περιεργείας και αργολογίας μη μοι δώς’’. Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό μας, αδελφοίμου στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;
Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε , ν’ ακούσουμε τι κάνει ο α, πως κινείται ο β, κλπ. Και ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.
Αργολογία : ‘’Παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ημέρα κρίσεως’’ (Ματθ. 12,36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση , με τη συκοφαντία. Λέμε-λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.
talantoblog.blogspot.comwww.gerontas.gr

Οι προσευχές καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη έχουν μεγάλη δύναμη


Zoom in (real dimensions: 600 x 377)Εικόνα

«Από τα βάθη της καρδιάς μου φώναξα δυνατά προς εσένα Κύριε, Κύριε άκουσε τη φωνή μου» (Ψαλμ. 129, 1). Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται˙ αλλά από τα βάθη της καρδιάς, με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου. Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις˙ συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη˙ και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται.

Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμη˙ δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθεί με μεγάλη ορμή ο διάβολος. Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη˙ το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή˙ εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξει ολόκληρη η παράταξη του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρεί˙ ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβεί από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται. Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβεί κάποιος χτύπος, τον απέσπασε˙ μόλις γίνει κάποιος θόρυβος, τον απομάκρυνε από την προσευχή˙ και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Ὁ Ἅγιος τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνεξικακίας, τῆς ἄκρας ταπείνωσης

Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου, Αντεισαγγελέως  Εφετών Αθηνών | Romfea.gr
Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού.
Μεγάλη μέρα ανέτειλεν ο Κύριος, ο Θεός μας, για να υμνήσουμε και τιμήσουμε με ύμνους και ήχους εξαίσιους, εν Εκκλησίαις και μη, και συγγραφές παντοίες, τον Άγιο του καιρού μας.
Τον «εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα» (αφού ανακηρύχθηκε Άγιος μόλις το έτος 1961) Νεκτάριο, τον ταπεινό Αρχιερέα, τον ασκητικό κληρικό, με την άφθαστη όμως ιεροπρέπεια και το υπέροχο ιερατικό ήθος, τον φιλομόναχο και φιλέρημο αθλητή του Κυρίου, τον ανεξίκακο, τον υπερβολικά αφιλοχρήματο, τον γεμάτο απεριόριστη καλοσύνη, τον ελεήμονα και φιλάνθρωπο, τον παιδαγωγό, τον πνευματικό Πατέρα, τον χαρίζοντα και «αναβλύζοντα ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι» το Άγιον όνομά Του.
Ο Άγιος Νεκτάριος δαπάνησε ολόκληρη την εν τη γη βιωτή του, ευαρεστώντας τον Κύριο της Δόξης, τον Άγιο Θρόνο, έχοντας ως πρότυπο και οδηγό στις παντοειδείς καθημερινές του μέριμνες και ασχολίες το Χριστό, προσευχόμενος αδιαλείπτως και υποτάσσοντας το θέλημά του υπό το Θείο θέλημα.

Αγωνιζόταν να μιμηθεί τον Χριστό, δια των αρετών και των ευεργετημάτων του Αγίου Πνεύματος και κάθε του προσευχή ήταν μια μυστηριακή ένωση με το Θείο, δια της εναποθέσεως σ’ αυτό της άδολης, καθαρής και συντετριμμένης καρδίας του.
«Προσέξωμεν [έγραφε σε μια επιστολή, από 25 Νοε’ 1904] μη χάριν της ζωής, θυσιάσωμεν τον σκοπόν της ζωής και απολέσωμεν την αιώνιον ζωήν. Σκοπός της ζωής είναι, ίνα τελειωθώμεν και αποβώμεν άγιοι και αναδειχθώμεν τέκνα Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών […] Μη ένεκα φροντίδων και μεριμνών του βίου αμελήσωμεν του σκοπού της ζωής».
Ο Άγιος Νεκτάριος έζησε μια ζωή προτύπως ασκητική, μια ζωή πλήρη κόπου, και μόχθου, και ιδρώτος και αγώνων, αλλά και πικριών και συκοφαντιών και διωγμών.
Ο Θείος Πατήρ, όμως, είχε υπέρ εαυτού τον Θεό και βίωνε και ενδυναμούτο από τα παραγγέλματα του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, στόμα Χριστού: «εί ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ’ ημών;» (Ρωμ.8,31) και «τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στεναχωρία ή διωγμός ή λιμός […]» (Ρωμ.8,35).
Τα πάντα συνεπώς ανέμενε, χάριν του Τριαδικού Θεού, εις όν είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, τη μέριμνά του, τη ζωή του.
Ο Άγιος Νεκτάριος, «ζών εν σαρκί άγγελος», ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην αγάπη του Θεού, επιθυμών να είναι παραστάτης του Χριστού, παραστάτης του Σταυρού Του και γι’ αυτό και η δική του ζωή του ήταν ένας Σταυρός, τον οποίο όμως υπέμενε με χαρά και αγαλλίαση, ευχαριστώντας τον Κύριον. Κακοπαθώντας «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β΄ Τιμ. 2,3).
Ο τιμώμενος Άγιος προέβαλε ένα νέο τρόπο ζωής, που διαπνεόταν από το πνεύμα της μετανοίας, της αγάπης, της άκρας ταπείνωσης, της πνευματικής άσκησης, συνεχόμενος εν παντί χρόνω με το του Αποστόλου Παύλου: «Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Ο Άγιος Νεκτάριος είναι αυτός που δέχθηκε, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, με άκρα ταπείνωση, στην αρχή το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και αμέσως μετά το αξίωμα του Αρχιερέως, του Επισκόπου Πενταπόλεως, λέγων: «Κύριε γιατί με ανύψωσες εις τοσούτον μέγα αξίωμα […] Εκ νεαράς ηλικίας Σου εζήτησα να γίνω απλός εργάτης του Θείου Λόγου Σου […]».
Είναι αυτός που χωρίς γνώση των εναντίον του κατηγοριών, άνευ απολογίας, άνευ δικαστηρίου και χωρίς απόφαση Συνόδου, συνεπώς μάλλον εκκλησιαστικά παράνομα, αποπέμπεται, εκδιώκεται από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και σιωπά! Υποτάσσεται και κύπτει τον αυχένα, χάριν της ενότητας της Εκκλησίας, στις βουλές του Πατριάρχου, πρώην προστάτη του, Σωφρονίου.
Ουδεμία λέξη προφέρει το άγιο στόμα του, για τις τόσες συκοφαντίες που ακούστηκαν σε βάρος του, ότι δηλαδή «εκίνησε την πτέρναν» κατά του ευεργέτου του Πατριάρχου, γενόμενος «δούλος πονηρός» και ραδιούργος επιδιώκων να καταλάβει το θρόνο του Πατριάρχη, συνοδευόμενες (οι συκοφαντίες) και με υπαινιγμούς για οικονομικές απολαβές και ηθικές παρεκτροπές του Οσίου και Δικαίου και Αγίου αυτού Αρχιερέως.
Αλλ’ «έστι δίκης οφθαλμός» για όσους συκοφάντησαν δεινώς τον Άγιο Πατέρα: Κανένας απ’ αυτούς ή άλλος δικός τους κληρικός δεν έγινε Πατριάρχης και άμα τη αναρρήσει στο Θρόνο του Πατριάρχου Φωτίου, εκδιώχτηκαν απ’ αυτόν από την Αίγυπτο και μάλιστα τινές εξ αυτών συνοδεία αστυνομικών οργάνων! Μόλις δε το 1998 (!!!) επί Πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου Ζ΄, η περί αυτόν Πατριαρχική Σύνοδος «διασκεψάνη, εν φόβω Θεού, και της εικόνος του Αγίου ευρισκομένης εν τη Συνοδική Αιθούση, απεφήνατο δια την αποκατάστασιν της διασαλευθείσης κανονικής τάξεως και εξετήσατο την συγχώρησιν παρά του Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου δια τον διωγμόν και την αδικωτάτην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού».
Ο Άγιος Νεκτάριος είναι αυτός που ζει στην Αθήνα, «φυτοζωών» ως λέγει σε μια επιστολή του προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, μόνος, έρημος, κατατρεγμένος, επιζητών οποιαδήποτε θέση για να κηρύξει το Λόγο του Ευαγγελίου.
Ο Θεοφόρος Πατέρας μας, μετά από πολλές πολλές παρακλήσεις και αμέτρητες ικεσίες, διορίζεται ένας απλός ιεροκήρυκας, αρχικά στην Ι.Μ. Χαλκίδας και αργότερα στην Ι.Μ. Φθιωτιδοφωκίδας, παρόλο που κατέχει το αξίωμα του Αρχιερέως. Αλλά, και στην Χαλκίδα τον συνοδεύουν οι εξ Αλεξανδρείας συκοφαντίες, οι οποίες υποδαυλίζονται από τους εκεί εκκλησιαστικούς κύκλους.
Έτσι, διαπράττονται αποδοκιμασίες σε βάρος του Ιεροκήρυκα-Επισκόπου-Αγίου εντός του Ι.Ναού καθ’ ην ώρα κηρύττει τον Θείο Λόγο, ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Χριστόφορος, επιδεικνύει μικρόψυχη και εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά προς τον Άγιο, μη επιτρέπων σε αυτόν να ιερουργεί (!), ο αρχιμανδρίτης της Μητρόπολης Χρύσανθος κατηγορεί ασύστολα και ευθέως τον Άγιο, όχι μόνο στα γραφεία και στους εκκλησιαστικούς κύκλους αλλά και σε έντυπα, και τέλος, η τριμελής Επισκοπική Επιτροπή Χαλκίδας, που διοικεί τη Μητρόπολη μετά το θάνατο του Μητροπολίτη, σε ένα κατάπτυστο κείμενο επιστολής που αποστέλλει στον Άγιο Νεκτάριο (διασώζεται με αριθμ. πρωτ. 276/2 Ιουλίου 1892), με εντελώς ανοίκειο, αγενές και θρασύτατο ύφος «διατάττει» αυτόν να μην τελεί ιεροτελεστίες άνευ αδείας της, χρησιμοποιώντας μάλιστα εκφράσεις όπως «σας διατάττει η επιτροπή», «ποιεί υμίν κατάδηλον η επιτροπή» παρεμβάλλοντας δε λέξεις και στον ενικό αριθμό: «μετέβης και εκήρυξες», «προβαίνεις» κλπ θλιβερά. Και οι «διατάσσοντες», οι αποτελούντες την Επισκοπική Επιτροπή, είναι τρείς ιερείς (!!!), που φέρουν δηλαδή τον βαθμό του Ιερέως (οι δύο εξ αυτών απόφοιτοι του Δημοτικού) και απευθύνονται με τέτοιο τρόπο σε Άγιο Αρχιερέα !!!
Αλλά οι πικρίες δεν σταματούν. Έχει αναλάβει ήδη Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, και επειδή οι ψίθυροι, τα «βέλη» από μερικούς Συνοδικούς Μητροπολίτες και οι ενοχλήσεις από τη Διοίκηση συνεχίζονται για «το Πατριαρχικόν εκείνον ζήτημα», αποφασίζει ο Άγιος Νεκτάριος να στείλει επιστολές τόσο στον νέο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο όσο και στον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, «προς διακανόνησιν της θέσεώς του ως Αρχιερέως […] και επίγνωσιν της Εκκλησιαστικής Αρχής εξ ής εξαρτώμαι και εις ήν υπάγομαι ως Αρχιερεύς».
Διότι, έγραφε, «ως έχουσι τα κατ’ εμέ, ευρίσκομαι απολελυμένος και εις ουδεμίαν των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ανήκων, διότι και εν Ελλάδι μετά δεκατεσσάρων ετών συνεχή υπηρεσίαν εν των Κράτει ως υπαλλήλου θεωρούμαι υπό της εν Ελλάδι Διοικούσης Ιεράς Συνόδου ως παρεπιδημών Αρχιερεύς».
Το τεθέν ζήτημα όμως δεν ελύθη και ματαίως αναμένει απαντήσεις και λύσεις ο Άγιος, και συνεχίζει να ευρίσκεται ο Άγιος Πατέρας, Αρχιερέας «όσιος, άκακος, αμίαντος», «όλως απολελυμένος» μη ανήκων εις ουδεμίαν Εκκλησίαν και να παρατηρεί ο ίδιος με παράπονο: «Το εις τα εκκλησιαστικά χρονικά άγνωστον τοιούτον γεγονός, το είναι Αρχιερέαν τινά όλως απολελυμένον και εις ουδεμίαν Εκκλησίαν ανήκοντα […]». Δεν βρέθηκε μια Εκκλησία να εγγράψει στις δέλτους της και στους επίσημους Κώδικες της έναν τέτοιο Άγιο Αρχιερέα!
Σιγά και κλαίει, όταν ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, τον ψέγει με δριμύ κατηγορώ, με επίσημο έγγραφο (αριθμ. πρωτ. 1363/30 Σεπτ’ 1914) διάστικτο από Κανονικό Δίκαιο, και ολόκληρα χωρία από Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, περί των προϋποθέσεων ίδρυσης μονών, ότι «άνευ βουλής και γνώμης του οικείου Αρχιερέως» ίδρυσε Μονήν στη νήσο Αίγινα, και ας είναι ο ίδιος, ο Μητροπολίτης Αθηνών, που είχε παράσχει στον Άγιο Νεκτάριο την προφορική του συγκατάθεση για την ίδρυση της μονής.
Διαβάζει και ξαναδιαβάζει το έγγραφο ο Άγιος Νεκτάριος και μονολογεί: «Ο Θεός να σε συγχωρέσει αδελφέ. Δεν γνωρίζεις λοιπόν τίποτε δια την ίδρυσιν του ιερού τούτου έργου, τίποτε απολύτως […]». Απολογείται δε με υπόμνημα ενώπιον του Αρχιεπισκόπου, ενώ οι φήμες για επέμβαση του τελευταίου προς διάλυση της μονής οργιάζουν και προσεύχεται στον πανεπόπτη Πατέρα: «διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στεναχωρίαις, υπέρ Χριστού» (Β΄ Κορ. 12,10).
Δεν περνά πολύς καιρός, και αντιμετωπίζει νέα δοκιμασία. Όταν δηλαδή αφικνείται στην Αίγινα ο εισαγγελέας Πειραιώς, για να ερευνήσει εκ του σύνεγγυς την καταγγελία της «κερούς» (μιας γυναίκας που διέβαλε τον Άγιο Νεκτάριο στη Σύνοδο και στις Εισαγγελικές αρχές για … ηθικά παραπτώματα στη Μονή της Αίγινας).
Όταν δηλαδή το ανοίκειο και βέβηλο χέρι του (συναδέλφου, φευ!) εισαγγελέα Πειραιώς, με πρωτοφανή βαναυσότητα και χωρίς να σεβαστεί τα επισκοπικό του αξίωμα, τον «ταρακουνά» από το αγιασμένο ράσο του για να του αποκαλύψει που κρύβει τα κατά την καταγγελία της «κερούς» εξώγαμα και που είναι το «χαρέμι» του.
Και ο Άγιος δεν κοίταζε τον εισαγγελέα, παρά είχε στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό και προσευχόταν εσωτερικά, κάπως έτσι: «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως, ο παρακαλών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών» (Β΄ Κορ. 1, 3-4).
Για εξέταση της ίδιας καταγγελίας, καταφθάνει στην Αίγινα ο εν τω μεταξύ ανελθών στο θρόνο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Μελέτιος, ο οποίος, οξύθυμος ων, με τη σειρά του, φέρθηκε με περισσή σκληρότητα στον Άγιο Νεκτάριο.
Μόλις χρειάζεται δε να ειπωθεί ότι η καταγγελία κατέρρευσε, ως ψευδής και ανυπόστατη, και η καταγγέλλουσα «κερού», Ειρήνη Φραγκούδη, καταδικάστηκε αυτεπαγγέλτως για ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση.
Ως επίλογος, στις λίγες αυτές γραμμές, πρέπει να τεθούν τα λόγια ενός ανθρώπου που έζησε από πολύ κοντά τον Άγιο Νεκτάριο, και γράφτηκαν τούτα σε πολύ πρώιμη ηλικία, ότε ο άνθρωπος αυτός, που δεν είναι άλλος από τον Κωστή Σακκόπουλο, ήταν σπουδαστής στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, με Διευθυντή τον Άγιο Πενταπόλεως:
«Τί το ιδιάζον, τί το ακτινοβολούν άραγε κρύβει εις την απλήν και πλήρη ταπεινώσεως εμφάνισίν του; Τον βλέπεις να ζη εντός του κόσμου, να υπάρχη, να συνδιαλέγεται με τον κόσμον και όμως αισθάνεσαι ότι δεν είναι άνθρωπος του κόσμου, ότι δεν έχει ουδεμίαν επαφήν και σχέσιν με τα επιδιώξεις, τας προσδοκίας και τα όνειρα των συνήθως ατόμων άτινα μας περιβάλλουν. Προσεύχεται άνευ υπερβολής νυχθημερόν, προσεύχεται υπέρ της του κόσμου σωτηρίας και ονειροπολεί μετά δέους την ανέσπερον Βασιλείαν του Θεού. Και γνωρίζει όσον ουδείς τα μυστικάς αυτής διόδους. Διότι ανεξίκακος ών, αγαπά τους πάντας και αφοπλίζει τους πονηρούς με το αθώον βλέμμα […] Είναι άνθρωπος αλλά διαβιεί αγγελικώς […]».
http://romfea.gr/arthra-apopseis/27909-2014-11-08-23-52-23

Δυο προφητικά οράματα του ρώσου μοναχού Αντωνίου

Κάθε χρόνο που περνάει, ο αριθμός των από τεχνικά αίτια καταστροφών και των φυσικών συμφορών αυξάνεται σε όλο τον κόσμο με τρόπο ανησυχητικό. Στην πραγματικότητα, έχουν γίνει κάτι σαν σύνηθες φαινόμενο, όσο τρομακτικό και αν ακούγεται. Όμως κανένας δεν μπορεί να τα συνηθίσει ή να τα αποδεχτεί. Αποτελούν ένα φοβερό σοκ, κάθε φορά. Για παράδειγμα η καταιγίδα Κατρίνα που χτύπησε τις Η.Π.Α. το φθινόπωρο του 2005, της οποίας παρακολουθήσαμε, εδώ στη Ρωσία, τις τρομακτικές συνέπειες με κατάπληξη.


Επομένως, δεν είναι άξιο απορίας ότι ανάμεσα στους Ορθοδόξους πιστούς στη χώρα μας υπάρχει μία έξαρση αληθινά αποκαλυπτικών συναισθημάτων, τα οποία διεγέρθηκαν περισσότερο από το πρόσφατα δημοσιευμένο στην Ουκρανία βιβλίο, από τον Ορθόδοξο κληρικό π. Αλέξανδρο Κρασνώφ: «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του Γέροντος Αντωνίου». Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλλερ στη Ρωσία, γεμίζοντας με κατήφεια πολλούς ανθρώπους, αναγκάζοντάς τους να εξετάσουν με μεγάλη ανησυχία την σημερινή πραγματικότητα, και να κάνουν την αναφορά τους και πάλι στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Ο πατέρας Αλέξανδρος στο βιβλίο του, περιγράφει τις συναντήσεις του με ένα ορισμένο γέροντα ονόματι Αντώνιο. Ο Κύριος προίκισε αυτόν τον ζηλωτή με 2 προφητικά οράματα, ο οποίος, με την σειρά του τα αφηγήθηκε στον κληρικό όχι πολύ καιρό πριν από τον θάνατό του.....

Επειδή αυτά τα προφητικά οράματα δεν αφορούν μόνο την Ρωσία αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να σας τα γνωστοποιήσουμε. Σας δίνουμε ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν βιβλίο του πατρός Αλεξάνδρου, όπου ο γέροντας Αντώνιος μιλάει για τα οράματα του.

***Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη Θεία Λειτουργία, είδα το πρώτο όραμά μου.
Βλέπω ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, να κυλάει προς τα εμπρός, σαν να σύρεται από κάποια αόρατη δύναμη. Καθώς βρίσκονται σε αυτή τη συνεχή κίνηση, μερικοί γλεντούν, μερικοί μοιχεύουν, άλλοι συνωμοτούν εναντίον συνανθρώπων τους. Και όλα αυτά ενώ βρίσκονται σε κίνηση προς τα εμπρός.

Οι άνθρωποι είναι όλοι πολύ διαφορετικοί: υπάρχουν λαϊκοί, κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί - οποιοιδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σπρώχνει βίαια απλώς και μόνο για να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, ενώ ένα ελάχιστο μέρος προχωράει με ηρεμία.

Μια άβυσσος, που προκαλεί δέος, απλώνεται μπροστά που οδηγεί στην Κόλαση. Η πλειοψηφία του κόσμου μόλις τη φτάνει, βυθίζεται κάτω. Επί πλέον, όχι μόνο οι πλούσιοι, αλλά και οι άνθρωποι που στερούνται πόρους εκσφενδονίζονται κάτω στην Κόλαση. Γιατί μοιράζονται ένα κοινό είδωλο - τις επιθυμίες του κόσμου (τούτου). Υπάρχουν και άλλοι που δεν ορμούν προς τα κάτω αλλά κατεβαίνουν αργά, για να ανυψωθούν από ορισμένα φωτισμένα άτομα που τους βοηθάνε. Ενώ άλλοι διασχίζουν ήρεμα ή ακόμα καλύτερα, πετάνε πάνω από την άβυσσο, χωρίς τα πόδια τους να αγγίζουν το έδαφος.

Ήταν φοβερό. Δεν ήταν τόσο το βογκητό, σαν ένα τρομερό ουρλιαχτό που ερχόταν από την άβυσσο, σε συνδυασμό με μια απεχθή κακοσμία. Ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αποκρουστική οσμή. Ήταν μια δυσωδία, με πρόσθετα τα αισθήματα του τρόμου και του αμετάκλητου.

Σ’ εκείνα τα χρόνια της φαινομενικής Ρωσικής ευημερίας ήταν δύσκολο για μένα να αξιολογήσω την προειδοποίηση του οράματος. Σήμερα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

****Το δεύτερο όραμα ήταν διαφορετικής φύσεως.
Μου δόθηκε, με την χάρη του Θεού, ένα όραμα το οποίο αφορούσε κάτι που οι άνθρωποι μου ζητούσαν. Εάν το πρώτο όραμα μπορούσε να περιγραφεί με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια, είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί το ίδιο για το δεύτερο. Έτσι θα προσπαθήσω να το αφηγηθώ με κάποιο λογικό ειρμό και όχι ακριβώς όπως μου δόθηκε.

Για να είναι πιο εύκολο για σας, για να καταλάβετε αυτά που ακολουθούν, επιτρέψετε μου να ξεκινήσω λέγοντας κάποια πράγματα για την δημιουργία του Σύμπαντος.

Ο Κύριος δημιούργησε όλα τα έμβια όντα με τη σειρά τους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο σύστημα, όπου οι ενέργειες, ακόμη και του παραμικρότερου από αυτά, να έχει αντίκτυπο στη ζωή ολοκλήρου του Σύμπαντος.

Οι δράσεις των αλόγων θηρίων δεν μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στο Σύμπαν. Περιορίζονται από τα ένστικτά τους και την αυτο-ρύθμιση των ιδιοτήτων της ίδιας της Φύσης, σαν με φρένα.

Αλλά με τον άνθρωπο, που δημιουργήθηκε από τον Θεό σαν εικόνα και ομοίωσή Του, ισχύει κάτι διαφορετικό. Όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι ίδιες οι σκέψεις του ανθρώπου, επιδρούν στον περιβάλλοντα χώρο, σε όλο το Σύμπαν.

Δεν ήταν ο Κύριος που εξαφάνισε από προσώπου γης τα Σόδομα και τα Γόμορρα, αλλά ο αμαρτωλός άνθρωπος. Αυτό που υποδηλώνω εδώ είναι ότι όλες οι τραγωδίες που είχαν συμβεί στον άνθρωπο και στη Φύση δεν είναι συνέπειες της οργής του Κυρίου, διότι είναι παντελεήμων. Αυτές οι τιμωρίες είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιζημίων πράξεων της ίδιας της ανθρωπότητας η οποία παραπλανήθηκε από τα τεχνάσματα των δαιμόνων.

Και τώρα, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο όραμα, αυτού που, αλλοίμονο, μας περιμένει στο όχι τόσο μακρινό μέλλον. Εξάλλου, κάποια πράγματα τα οποία είδα στο όραμά μου έχουν λάβει χώρα στο παρόν.

Λοιπόν αυτό είναι το όραμα το οποίο μου επέτρεψε ο Θεός να δω:
Πρώτα απ’ όλα, όλων των ειδών οι τεχνικές βλάβες. Το υπάρχον σύστημα που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο είναι, πράγματι, σατανικό, καθώς εναντιώνεται σε όλους τους νόμους του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο θ’ αρχίσει να αποτυγχάνει. Αεροπλάνα θα πέφτουν από τους ουρανούς, πλοία θα βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί και χημικά εργοστάσια θα ανατιναχτούν. Όλα αυτά θα λάβουν χώρα με φόντο τρομερών φυσικών καταστροφών που θα χτυπήσουν όλες τις χώρες του κόσμου με πρώτη και καλύτερη την Αμερική. Αυτές θα είναι καταιγίδες ανήκουστης δύναμης, σεισμοί, έντονες ξηρασίες και αληθινοί κατακλυσμοί.

Στην πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα μέρος στη γη που να μην έχει χτυπηθεί από αυτές τις καταστροφές, ένα μέρος που ο άνθρωπος θα βρει ασφαλές καταφύγιο.

Η γαλήνη του ανθρώπου θα είναι μόνο στα χέρια του Θεού, στην πίστη του για την καλή θέληση του Κυρίου, επειδή η μητέρα Γη δεν θα μπορεί να προσφέρει αυτό το καταφύγιο.

Οι πόλεις είναι αυτές που θα χτυπηθούν περισσότερο από την οργισμένη Φύση καθώς θα έχουν κόψει εντελώς τους δεσμούς με αυτήν. Μόνο μια καταστροφή ενός πολυώροφου κορυφαίας τεχνολογίας πύργου απειλεί εκατοντάδες ψυχές με θάψιμο κάτω από τα ερείπια, χωρίς την δυνατότητα για Θεία Κοινωνία και μετάνοια.

Αυτές οι μοντέρνες κατοικίες, κατασκευασμένες σε στοίβες, διαπερνώντας την Γη σαν βέλη κατευθείαν κάτω προς το πυρ της Κολάσεως, θα φέρνουν στους ανθρώπους ένα κακό θάνατο κάτω από τα συντρίμμια.

Εκείνοι που θα επιζήσουν θα ζηλεύουν αυτούς που ευλογήθηκαν με ένα γρήγορο θάνατο, καθώς η μοίρα τους θα είναι τρομερή: ένας αργός μαρτυρικός θάνατος από πείνα και ασφυξία.

Οι πόλεις θα είναι πραγματικά φρικιαστικό θέαμα. Ακόμα και αυτές που θα κατορθώσουν να γλυτώσουν από την καταστροφή, στερημένες από ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση και τροφή, θα μοιάζουν με τεράστιους πέτρινους τάφους, καθώς τόσοι πολλοί άνθρωποι θα πεθαίνουν εκεί...

Συμμορίες ληστών θα περιπλανιούνται στους δρόμους, τα εγκλήματά τους θα παραμένουν ατιμώρητα. Ακόμα και η ημέρα δεν θα φέρνει ειρήνη και ασφάλεια στη πόλη, ενώ την νύχτα οι άνθρωποι θα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, ψάχνοντας ασφάλεια όλοι μαζί για να επιβιώσουν ως την αυγή. Αλλοίμονο, η ανατολή δεν θα αναγγέλλει μια καινούργια ευτυχισμένη μέρα, αλλά θα σημαίνει την αρχή περισσοτέρων οδυνών στην προσπάθεια επιβίωσης για μια ακόμα ημέρα.

Δεν πρέπει να νομίζετε ότι το χωριό, οι αγροτικές περιοχές θα είναι καλύτερα. Οι αγροί μολυσμένοι από τις τοξικές βροχές και ταλαιπωρημένοι από ξηρασία δεν θα αποδίδουν καθόλου σοδειές. Τεράστιο πλήθος βοοειδών θα πεθάνει, και οι άνθρωποι ανήμποροι να θάψουν όλα τα νεκρά ζώα, θα τα αφήσουν να κείτονται και να σαπίζουν εκεί, δηλητηριάζοντας τον αέρα με μια μπόχα αποσύνθεσης. Οι χωρικοί θα υφίστανται επιδρομές από τους ανθρώπους της πόλης, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ακόμα και για μια φέτα ψωμί! Ναι ακριβώς αυτή η φέτα ψωμιού που σου φαίνεται (τώρα) άνοστη, εκείνες τις μέρες χωρίς σάλτσες και μπαχαρικά, θα προκαλεί τους ανθρώπους να χύσουν αίμα γι’ αυτήν.

Για τους χωρικούς, ακριβώς όπως και για τους κατοίκους της πόλης, η νύχτα θα είναι γεμάτη με τρόμους, καθώς θα φέρνει μαζί της λεηλασίες και ληστείες. Για τους αγρότες θα είναι επιτακτικό να διατηρήσουν τον εξοπλισμό των αγροκτημάτων τους, διότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούν να κάνουν καμμία δουλειά και θα βρουν σίγουρο θάνατο από πείνα. Έτσι και στις πόλεις όχι μόνο η τροφή, η ιδιοκτησία, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι κυνηγημένοι.

Ο κανιβαλισμός θα γίνει ένα σύνηθες φαινόμενο.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής θα ποδοπατηθούν. Αυτή η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας και η ουσία της θα κατευθυνθεί προς την απόρριψη της Πρόνοιας του Κυρίου και της Χάρης του. Ενώ οι Εντολές που δόθηκαν στους ανθρώπους από τον Κύριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας δρόμος προς μια γαλήνια και ευτυχισμένη ζωή με ειρήνη και αρμονία με τον Κύριο. Όλα τα υπόλοιπα που παραβιάζουν τις εντολές, είναι επιζήμια για τον κόσμο και για όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν και εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Όλα ξεκινούν από μικροπράγματα: έκλυτο ντύσιμο και ήθη, κοινή διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών και όχι κάτω από την καθοδήγηση της εκκλησίας αλλά ενός λαϊκού ατόμου. Από τέτοια μικροπράγματα είναι που αναφύονται τα μεγαλύτερα κακά.

Πολλές φορές ο Σατανάς προσπάθησε να καταστήσει την ηθική εξαθλίωση παγκόσμια, πανδημική, αλλά πάντα εύρισκε μπροστά του την τρομακτική καταγγελία της Εκκλησίας. Διότι τα πνεύματα του σκότους αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα: την καταγγελία. Γι’ αυτό όταν το φως της Αλήθειας σβήνει, τότε οι κακές, διαβολικές υποκινήσεις γίνονται πολύ πιο δυνατές.

Ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την συσκότιση (της λογικής) που προκαλεί η υπεραφθονία μιας δωδεκάδας «αναπτυγμένων» χωρών, όπως αποκαλούνται, τις οποίες ο εχθρός της ανθρωπότητας έχει επιλέξει για να γίνουν όργανα στην αποχαύνωση όλου του κόσμου.Το πρωταρχικό όπλο σκανδαλισμού εδώ είναι το σλόγκαν της Ελευθερίας! Τόσο πολύ αίμα έχει χυθεί σε όλες τις επαναστάσεις και πραξικοπήματα, κοινωνικές και ψευδο-θρησκευτικές εκδηλώσεις, πολιτική και με μυστικότητα διαμάχη, - όλα τοποθετημένα στο βωμό του δαίμονα της ελευθερίας! Ναι, αυτός που επαναστάτησε κατά του Θεού, και ρίχθηκε κάτω (από τον Ουρανό), το μαμούνι που προσπάθησε να ιδιοποιηθεί την θέση του Κυρίου - αυτός είναι αναζητητής της «ελευθερίας»! Η ελευθερία του δεν είναι η ικανότητα που δόθηκε στον άνθρωπο από τον Κύριο για να αναζητάει την τελειότητα της ηθικής. Η «ελευθερία» του, είναι ένας ζυγός, μέσω του οποίου ο άνθρωπος στερείται την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό, αφήνοντάς του μόνο τη δυνατότητα να βαδίσει κατευθείαν στην κόλαση. Αυτή είναι η ελευθερία που θα βασιλέψει.

Είδα ότι το παγκόσμιο κακό είναι προετοιμασμένο να κάνει τα πάντα για να δυσφημήσει την Αγία Εκκλησία, το άμωμο σώμα του Χριστού! Πρώτα απ’ όλα, θα της εκσφενδονίσουν προσβολές σε όλα τα μέσα ενημέρωσης: εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα χλευαστούν και θα γελοιοποιηθούν, όπως και οι ιεροτελεστίες τους, οι νηστείες και όλος ο Χριστιανικός τρόπος ζωής - όλα όσα αποτελούσαν την βάση της ζωτικότητας του ανθρώπου. Χιλιάδες και χιλιάδες καταστροφείς της Ορθοδοξίας θα διεισδύσουν στην Εκκλησία ανάμεσα στους κληρικούς. Παρόλη την γενική εξωτερική ευσέβεια, το πνεύμα τους θα είναι εχθρικό, αντιχριστιανικό, και οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν από τις εκκλησίες όπου αυτοί οι αντιπρόσωποι του κλήρου θα διοικούν. Έτσι οι ανακαινισμένες και οι καινουργιο-κτισμένες εκκλησίες θα είναι άδειες.

Ωστόσο, το φως της αληθινής αγιότητας θα συνεχίσει σποραδικά να αναλάμπει, σε κάποια μέρη. Αυτός που αναζητεί ευρίσκει... Κανένας δεν μπορεί να απαλλαχθεί λέγοντας: «Κύριε έψαξα αλλά δεν βρήκα». Μέσα στο ζόφο της ολοκληρωτικής έλλειψης της Πίστης και της Θεοσέβειας, τα φώτα της Αλήθειας θα τρεμοπαίζουν σε όλη τη Γη.

Επί πλέον ο αληθινός κλήρος θα καταδιωχθεί, θα κυνηγηθεί, και θα του φερθούν υποτιμητικά. Οι μπράβοι του δαίμονα δεν θα σταματήσουν μπροστά στο φόνο, αν ο Κύριος δει ότι είναι έτοιμοι οι ευσεβείς να δεχτούν το φωτοστέφανο του μάρτυρα... Θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι ευσεβείς μάρτυρες εκείνη την εποχή!

Μια από τις ελευθερίες την οποία οι μπράβοι του δαίμονα θα προσπαθήσουν να εδραιώσουν στους ανθρώπους με οποιοδήποτε τίμημα θα είναι η ελευθερία της ηθικής ακολασίας. Αλλοίμονο, οι άνθρωποι την έχουν ήδη δεχτεί και την έχουν κάνει ένα αναμφισβήτητο κομμάτι της σύγχρονης ζωής. Η μοιχεία δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι, αλλά θα θεωρείται σεξουαλική ελευθερία.

Η διαφθορά θα επιβάλλεται από την μικρή ηλικία στην μορφή της παιδείας, της σεξουαλικής κουλτούρας και συμπεριφοράς των φύλων. Θα δείχνουν στα παιδιά γυμνά σώματα, την σεξουαλική πράξη - όλα σε μια απόπειρα να πυροδοτήσουν λάγνα πάθη, τα οποία θα αναφέρουν ως φυσιολογικά ένστικτα. Ο τύπος και η τηλεόραση θα πλημμυρίσουν με γυμνά κορμιά και απαίσιες σκηνές πορνείας.

Η γύμνια στο σημερινό ένδυμα θα είναι μόνο η αρχή. Ο τελικός σκοπός θα είναι πολύ πιο τρομερός, η γιορτή της Αστάρτης και του Βάαλ, όπου εκατοντάδες εκατοντάδων ειδωλολατρών θα πορνεύουν, αποχαυνωμένοι με αλκοόλ και ναρκωτικά. Εκεί θα σύρουν την ανθρωπότητα οι υποστηρικτές της σεξουαλικής ελευθερίας - να λατρεύουν τους δαίμονες της πορνείας. Σκλάβος γίνεται ο ηττημένος στον πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι θα παρασυρθούν από αυτήν τη σκλαβιά που έρχεται τυλιγμένη σαν δώρο…

Εντούτοις, ακόμα και η κοινή αμαρτία της πορνείας δεν είναι αρκετή για τους δαίμονες: ο σοδομισμός και η παιδεραστία θα δοθούν απλόχερα ως υπέρτατες εκδηλώσεις της ελευθερίας. Η προπαγάνδα αυτών των απαίσιων αμαρτιών θα αποκτήσει απίστευτη δύναμη - ακόμα πιο ισχυρή από την ίδια τη σεξουαλική ακολασία. Περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών γάμων θα παίρνουν τέτοια προβολή όσο και η ανακάλυψη των αντιβιοτικών στην εποχή τους.

Η σοδομική αμαρτία θα εξαπλωθεί αισθητά: αρχικά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στους πολιτικούς. Η σοδομική αμαρτία θα γίνει το χαρακτηριστικό σήμα του μέλλοντος. Ήδη τώρα, αυτές οι αχαλίνωτες ακολασίες λαμβάνουν χώρα υπό την μορφή ετήσιων καρναβαλιών των ομοφυλοφίλων στην Αμερική! Όλα αυτά θα αποτελέσουν επίσης κομμάτι της Ρωσικής σκηνής, κάτι όχι λιγότερο από μια άσχημη εκδήλωση.

Όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτές τις δαιμονικές εφορμήσεις θα θεωρηθούν ότι καταπατούν την ελευθερία των άλλων, ως αφάνταστα αμαθείς ή ακόμα και εχθροί του κράτους και των συμφερόντων του, καθώς όλα τα κράτη θα έχουν ως απώτερο σκοπό τους την διαφύλαξη των δαιμονικών ελευθεριών αντί των ηθικών αξιών.

Πράγματι, είναι δαιμονικά, γιατί ακόμα και σήμερα δεν θα συναντήσετε πουθενά ένα Ορθόδοξο άρθρο εκτός και αν είναι έκδοση της Εκκλησίας. Τι ανοησίες λέγονται και γράφονται! Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αντιπαράθεση στις απόψεις και τις διαφορετικές θεωρήσεις στη ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η ελευθερία: όταν σε κάποιον επιτρέπεται μόνο να ρίξει λάσπη στην ιερότητα και στην αγνότητα! Κάθε τι άλλο είναι απαγορευμένο - ταμπού.

Όλα αυτά ξεκίνησαν με ασήμαντα πράγματα, πριν από πολύ καιρό. Ξεκίνησαν πολύ πριν την επανάσταση (των μπολσεβίκων το 1917), όταν τα ενοριακά σχολεία μεταφέρθηκαν στην κοσμική αρχή. Και έτσι ο άθεος ξεκίνησε να διδάσκει και να εκπαιδεύει το επιτελείο του για την επανάσταση του 1917.

Είχα με την χάρη του Θεού ένα όραμα για το πώς τα νιάτα, κάτω από την ισχυρότατη γοητεία του σατανά, εξαιτίας της πληθώρας των αμαρτιών, και μεθυσμένα από το ποτό και τα ναρκωτικά είναι αβοήθητα, μπροστά στο τελικό κάλεσμα της κόλασης και θα οδηγηθούν σε αυτοκτονία! Θα υπάρξει ένα καταστροφικό ξέσπασμα στον αριθμό των αυτοκτονιών. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος δεν θα εκπλήσσει κανένα πλέον. Θα γίνει ο κανόνας, κάτι σαν δεδομένο...

Ακόμα περισσότερο καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που θα χτυπηθούν από τρομερές αρρώστιες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες, θα είναι τόσο μεγάλος και οι πόνοι των θυμάτων θα είναι τόσο απαίσιοι, ώστε η κοινωνία τελικά θα δεχτεί την αυτοκτονία σαν μια ανάπαυλα, σαν πράξη ελέους. Οι αρχές θα φτάσουν ακόμα και στο σημείο να εξωθούν τους ανθρώπους να το κάνουν. Τα πάντα θα στοχεύουν στην καταστροφή των ψυχών αυτών που πλανήθηκαν.

Μια ακόμα φριχτή δαιμονική παγίδα θα παρακινεί τους ανθρώπους να αυξήσουν τα κέρδη τους, να επιζητούν πλούτη ως ύψιστο σκοπό της ζωής. Το ίδιο το πάθος της αντιζηλίας (του πλούτου των άλλων) από μόνο του είναι επιζήμιο, όπως όλα τα πράγματα που γίνονται χωρίς μέτρο. Και η υπερβολή οδηγεί στη καταστροφή της φύσης.

Το δεύτερο μέρος αυτής της παγίδας εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται αυτός ο πλούτος. Τι είναι τα σημερινά χρήματα; Ένα φάντασμα, μια ψευδαίσθηση, όπως όλα τα «θαύματα» του διαβόλου. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων βρίσκεται στις τράπεζες ή σε ομόλογα. Αυτές οι τράπεζες θα πτωχεύσουν και οι άνθρωποι θα γονατίσουν! Αυτό μπορεί να γίνει αστραπιαία. Έχουν ήδη γίνει αναρίθμητες και επιτυχημένες πρόβες αυτού του πράγματος.

Η βιομηχανία θα παραλύσει εξαιτίας φυσικών συμφορών και πολέμων. Επομένως με τι θα μείνει ο άνθρωπος; Με μια μάζα από άχρηστα πράγματα, για την συγκέντρωση των οποίων ξόδεψε χρόνια από την ζωή του. Τώρα βλέπει ότι η αξία τους είναι εντελώς σχετική, ακόμη και σε ένα ασφαλή και ευτυχισμένο κόσμο, και βεβαίως τίποτε δε θα αξίζουν σε ένα κόσμο καταστροφής και αφανισμού.

Τώρα, φανταστείτε ότι ο ηλεκτρισμός και το νερό έχουν κοπεί, δεν υπάρχει θέρμανση… Ο καθένας αμέσως θα έδινε ότι είχε και δεν είχε για ένα πριόνι, ένα τσεκούρι μία σόμπα… όταν κάποιοι ελάχιστοι θα είχαν στην κατοχή τους αυτά τα πράγματα, από τους εκατό ο ένας ή τόσο...

Ξέρω ότι σας έχω φοβίσει υπέρμετρα με τις αφηγήσεις μου. Αλλά πιστέψτε με ότι είναι ακόμα πιο τρομερά να τα βλέπεις! Αυτό που είδα είναι ακόμα πιο άσχημο και απαίσιο από αυτό που θα μπορούσα να σας περιγράψω με λόγια. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας τα πω όλα, καθώς δεν πρέπει να σας προκαλέσω κατάθλιψη και να πέσει στο παρόν το ηθικό σας, με τα οράματα μου για το μέλλον.

Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορθοδόξου κληρικού π. Αλεξάντερ Κρασνώφ «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του γέροντος Αντωνίου». Ελπίζουμε ότι η εξιστόρησή μας αυτή δε θα σας αφήσει να πέσετε σε απελπισία, αλλά αντιθέτως, θα σας εμπνεύσει ώστε να γίνετε πιο ζηλωτές στην εκπλήρωση των εντολών του Κυρίου, διότι εκεί βρίσκεται ο δρόμος της Σωτηρίας, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς.
της Tatyana Shvetsova, από την «Φωνή της Ρωσίας» στα αγγλικά. 


Πηγή: «Η Φωνή της Ρωσίας» 
http://english.ruvr.ru/2005/09/28/104696.html
http://www.imdleo.gr/