Αυτή είναι μια αποκαλυπτική αλήθεια που είπε ο Χριστός. Ότι αυτός που θα κάνει υπομονή μέχρι το τέλος αυτός θα σωθεί.Όλη η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη μιλούν για την αξία της υπομονής. Όλοι οι Άγιοι εκοσμούντο από την υπομονή έως τέλους, γι’ αυτό και όχι απλώς σώθηκαν, αλλά και δοξάστηκαν. Και αν σκεφθούμε το λόγο του Μεγάλου Αντωνίου ότι «οὐδείς εἰσῆλθεν μετ’ ἀνέσεως εἰς την Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», καταλαβαίνουμε ότι πίσω από αυτή τη φράση της δικής του ιεράς εμπειρίας ως «καθηγητού της ερήμου», κρύβεται η υπομονή. Διότι όπου υπάρχει η άνεση εκεί δεν υπάρχει η υπομονή.
Η ζωή μας είναι γεμάτη από ποικίλες θλίψεις μεγάλες και μικρές. Μας προετοίμασε γι’ αυτό ο Χριστός: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε, ἀλλά θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τον κόσμον». Θλίψεις που προκαλούν οι αρρώστιες. Θλίψεις που προξενούν τα οικογενειακά προβλήματα. Θλίψεις που προκαλούν οι πειρασμοί του διαβόλου στους οποίους υποβάλλει όλους εκείνους που αγωνίζονται για τη σωτηρία τους. Όλες αυτές οι θλίψεις πως αλλιώς να αντιμετωπισθούν και κυρίως οι πειρασμοί; Μόνο με υπομονή. Υπομονή, όχι ως παθητική στάση ζωής, όχι ως ηττοπάθεια που κάνει τον άνθρωπο να μένει στο περιθώριο με το στόμα κλειστό και μέσα του να βράζει. Μια τέτοια κατάσταση κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο, περιθωριοποιημένο, ανενεργό και στο τέλος και σωματικά άρρωστο.
Αυτός όμως που κάνει υπομονή, δηλαδή ασκεί ενσυνείδητα την κορυφαία και σωστική αυτή χριστιανική αρετή, μιμούμενος το Χριστό και τους Αγίους, αυτός έχει εσωτερική ανάπαυση και μια μυστική χαρά διότι σκέφτεται, ότι ο Θεός παραχωρεί τις θλίψεις και τους πειρασμούς για να τον κάνει καλύτερο. Ακόμη και για να τον εξαγιάσει. Το μυαλό του δεν κολλά στα επί της γης μάταια αλλά στα ουράνια. Κάθε μέρα υπομένοντας, αποταμιεύει στον ουρανό θησαυρούς που θα συντελέσουν στη σωτηρία του. Κάθε μέρα που σηκώνει τα βάρη σταυρών ποικίλλων, αυξάνεται στον ουρανό η δόξα του.
Οι θλίψεις κάποτε τελειώνουν όπως και οι πειρασμοί, διότι υπάρχει ο ευεργετικός θάνατος. Πέραν του τάφου όμως υπάρχει η χαρά της σωτηρίας που δεν τελειώνει ποτέ.
Το κλειδί όμως είναι το «εἰς τέλος». Δηλαδή υπομονή μέχρι τελευταίας αναπνοής. Διότι υπήρξαν πολλοί που δεν έκαναν υπομονή μέχρι τέλους και αποτίναξαν το σταυρό από τον ώμο τους. Χριστιανοί που θα έπαιρναν το στεφάνι του μαρτυρίου και δεν άντεξαν ως το τέλος το μαρτύριο και δείλιασαν. Ασκητές που δεν άντεξαν ως το τέλος τη φλόγα των πειρασμών της Μοναχικής ζωής και έπεσαν στην αμέλεια και ραθυμία ως προς την άσκηση, ή και τα παράτησαν και γύρισαν στον κόσμο πατώντας τις υποσχέσεις που είχαν δώσει. Χριστιανοί που δεν έκαναν υπομονή στις βασανιστικές τους αρρώστιες μέχρι τέλους και γόγγυσαν κατά του Θεού ή βλασφήμησαν το όνομά Του. Άλλοι που δε στάθηκαν αξιοπρεπείς στα βάρη της σταυρικής ευθύνης τους ως σύζυγοι και ως γονείς. Ιερείς που δεν έκαναν υπομονή ως το τέλος κρατώντας το ζήλο και την ευσέβειά τους, αλλά συμβιβάστηκαν με την αμέλεια στα πνευματικά τους καθήκοντα, εκκοσμικεύθηκαν, εμποροποιήθηκαν και αδιαφόρησαν για τις ψυχές που τους εμπιστεύθηκε ο Χριστός.
Η αγία υπομονή ως το τέλος, έχει από μόνη της τόση δύναμη και χάρη, που κάνει τον άνθρωπο αρεστό στο Θεό, διότι φέρει τα σταυρικά στίγματα του Χριστού πάνω του. Τέτοιους θα αναγνωρίσει ως δικούς του ο Χριστός και θα δοξάσει στη Βασιλεία Του, διότι ο Ίδιος, και Αναστημένος ακόμη έφερε «τους τύπους τῶν ἥλων». Και αναληφθείς στους ουρανούς και καθήσας εκ δεξιών του Πατρός, φέρει και εκεί ως Θεάνθρωπος τους «τύπους τῶν ἥλων».
Εάν, λοιπόν, θέλουμε να σωθούμε, «ὑπομονῆς χρείαν ἔχομεν».
Ας αφήσουμε σ’ αυτούς που μας θλίβουν την επίγεια «ἀπόλαυση» της χαιρεκακίας, και ας προσευχόμαστε να τους συγχωρήσει ο Θεός. Ας βάζει ο διάβολος τους πειρασμούς του. Αυτή είναι η δουλειά του ως πονηρού πνεύματος.
Στο χέρι μας είναι να μετατρέπουμε σε χρυσό τις πέτρες που μας πετά για να μας πληγώνει σωματικά και ψυχικά.
(ΕΠΙ ΤΟ ΑΡΟΤΡΟΝ – ΤΟΜΟΣ Α΄ – ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΗ Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου