«…ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος εἶδε φοβερή ὀπτασία, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας τόν εἶδαν μετά νά ἀναστενάζει καί νά κλαίει, διότι, ὅπως ἐξήγησε, ἐπρόκειτο ἡ Ἐκκλησία νά γνωρίσει ἡμέρες ὀργῆς, νά παραδοθεῖ σέ ἀνθρώπους ὅμοιους μέ τά ἄλογα κτήνη…»
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ
Γιά νά μή ξεχνᾶμε
10/02/2020
1. Μίξη τῶν ἀμίκτων
Μέ πολλή σοφία ἡ Ἐκκλησία, διά τῶν φωτισμένων Ἁγίων Πατέρων, ὅρισε νά ἐπαναλαμβάνουμε κάθε ἔτος τίς ἑορτές τῶν Ἁγίων, ὥστε, ἀσχολούμενοι μέ τόν βίο καί τήν διδασκαλία τους καί ἐγκωμιάζοντες τήν θεοσέβεια καί τήν ἀρετή τους, νά δυναμώνουμε καί ἐμεῖς στά Ὀρθόδοξα δόγματα καί νά μιμούμαστε τήν ἁγία βιοτή τους.
Μέ ἀφορμή λοιπόν τήν πρόσφατη ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, στόν ναό τοῦ ὁποίου στήν Θεσσαλονίκη διακονήσαμε ἐπί ἕνα τέταρτο αἰῶνος (1993-2017) καί διωχθήκαμε, γιατί θελήσαμε στήν πράξη νά ἐφαρμόσουμε ὅσα λέγει γιά τούς αἱρετικούς, τούς τότε καί τούς τώρα, σκεφθήκαμε ὅτι χρήσιμο καί ὠφέλιμο εἶναι νά ξεναθυμίσουμε τήν σχετική διδασκαλία του, ἀλλά καί τήν στάση πού κράτησε ὄχι μόνο ἀπέναντι στήν πανίσχυρη αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀλλά καί στούς σχισματικούς Μελιτιανούς. Τώρα μάλιστα αὐτό εἶναι περισσότερο ἀναγκαῖο, διότι ἡ Ἐκκλησία ταλαιπωρεῖται καί σχίζεται ὄχι μόνο ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χειρότερη ἀπό τόν Ἀρειανισμό, ἀλλά καί ἀπό τό Οὐκρανικό σχίσμα, τό ὁποῖο μέ μαγική ράβδο ἀποκατέστησε καί νομιμοποίησε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὄχι μόνο χωρίς μετάνοια καί ταπείνωση τῶν σχισματικῶν, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους δέν ἔχουν Ἱερωσύνη, ὡς ἀχειροτόνητοι καί αὐτοχειρόνητοι, ἀλλά καί μέ ἀντικανονική εἰσπήδηση στά ὅρια δικαιοδοσίας ἄλλης ἐκκλησίας, τῆς Ρωσίας, ἐνεργώντας μοναρχικά καί τυραννικά ὡς πάπας τῆς Ἀνατολῆς.
Στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016) δέν τόλμησαν νά ὁμιλήσουν γιά τόν κίνδυνο τῶν αἱρέσεων, ὅπως ἔπρατταν πάντοτε οἱ Πατέρες στίς ὄντως ἅγιες συνόδους, ἰδιαίτερα γιά τήν μεγάλη καί ἐπικίνδυνη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διαβρώνει τό φρόνημα κληρικῶν καί θεολόγων καί μέσῳ αὐτῶν ἐξαπλώνεται ὡς λοιμική νόσος καί στό πλήρωμα τῶν πιστῶν. Ἡ λέξη «αἵρεση» ἀπουσιάζει ἀπό τά συνοδικά κείμενα, γιατί ἀπουσιάζει ἀπό τήν διαβρωμένη πίστη ὅσων ἡγοῦνται ἐπί ἕνα αἰώνα στήν προσπάθεια ἀποκατάστασης τῆς ἑνότητας τῶν διηρημένων χριστιανικῶν κοινοτήτων, οἱ ὁποῖες κατ᾽ αὐτούς συναποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Κατά τήν διαχρονική πίστη τῆς Ἐκκλησίας οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα δέν εἶναι μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί ἀποκόπτονται ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὡς σεσηπότα μέλη, ὡς ἄρωστα μέλη, χωρίς νά παραβλάπτεται ἡ ὁλοκληρία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποκόπτονται καί ἀπό τό δένδρο τά ξερόκλαδα, χωρίς νά παραβλάπτεται ἡ πληρότητα, ἡ ὁλοκληρία, τοῦ δένδρου. Κατά τήν νέα ἐκκλησιολογική αἱρετική ἀντίληψη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καμμία χριστιανική κοινότητα δέν εἶναι μόνη της ἡ Ἐκκλησία, οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη, ἀλλά ὅλες μαζί συναποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Γιά τόν λόγο αὐτό ἀπέφυγαν στό Κολυμπάρι νά κάνουν λόγο γιά αἱρέσεις· ἀντίθετα δέχθηκαν ὅτι καί οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐκκλησίες, καί ἔγινε ἔτσι ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός «Μίξις τῶν ἀμίκτων», ἀνακάτωμα, ἀνάμειξη αὐτῶν πού δέν ἀναμειγνύονται, τῆς ἀλήθειας μέ τό ψεῦδος, τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν πλάνη1. Τά ἔλεγε αὐτά γιά τήν «ἕνωση» πού ἔγινε στήν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) ἀνάμεσα στόν Παπισμό καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
2. Οὐδεμία κονωνία πρός τούς αἱρετικούς καί σχισματικούς. Βλάβη καί ἀπώλεια τῆς ψυχῆς
Ἄς παρακολουθήσουμε πῶς ἐκθέτει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ἐμαθήτευσε στόν Ἅγιο Ἀντώνιο, τήν στάση του, τήν συμπεριφορά του, ἀπέναντι στή μεγάλη αἵρεση τοῦ Ἀρείου, πού ἐταλαιπώρησε ὅλη τήν Ἐκκλησία ἐπί πολλές δεκαετίες, ἀλλά καί ἀπέναντι στό σχίσμα τῶν Μελιτιανῶν πού ἀναστάτωσε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπί πολλά ἔτη. Οἱ Μελιτιανοί ὀνομάσθηκαν ἔτσι ἀπό τόν ἐπίσκοπο Λυκοπόλεως Μελίτιο, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευθείς τήν ἀπουσία τοῦ πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί ἄλλων ἐπισκόπων ἀπό τίς ἐπαρχίες τους, λόγῳ διωγμῶν καί φυλακίσεων κατά τήν ἐποχή τοῦ Διοκλητιανοῦ, προέβη σέ εἰσπήδηση σέ ἄλλες ἐπαρχίες καί ἐχειροτόνησε ὑπερορίως ἐπισκόπους, συγχρόνως δέ ἐκάλυψε τίς σχισματικές αὐτές ἐνέργειες μέ τήν ἐπίδειξη αὐστηρότητας ἔναντι τῶν ἐκπεπτωκότων Χριστιανῶν, τούς ὁποίους ἐδέχετο μέ αὐστηρή μετάνοια, ὅπως καί στό σχίσμα τοῦ Δονάτου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐπιεικέστερη.
Μᾶς πληροφορεῖ λοιπόν ὁ Μ. Ἀθανάσιος ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἦταν θαυμαστός ὄχι μόνον στά ἀσκητικά του κατορθώματα καί στούς ἀγῶνες του ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀλλά καί ὡς πρός τήν πίστη καί τήν εὐσέβεια· «Καί τά πίστει δέ πάνυ θαυμαστός ἦν καί εὐσεβής». Δέν εἶχε καμμία κοινωνία μέ τούς σχισματικούς Μελιτιανούς, γιατί γνώριζε, ἀπό τήν ἀρχή πού ἐμφανίσθηκαν, τήν πονηρία καί τήν ἀποστασία τους. Δέν μίλησε ποτέ φιλικά μέ τούς Μανιχαίους ἤ ἄλλους αἱρετικούς, μόνον τούς συμβούλευε νά ἐπιστρέψουν στήν εὐσέβεια· πίστευε ὅτι ἡ συναναστροφή καί ἡ φιλία μέ αὐτούς εἶναι καταστροφή καί ἀπώλεια τῆς ψυχῆς· «ἡγούμενος καί παραγγέλλων τήν τούτων φιλίαν καί ὁμιλίαν βλάβην καί ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς». Σιχαινόταν ἐπίσης τήν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν, καί παρήγγελλε σέ ὅλους οὔτε νά τούς πλησιάζουν οὔτε νά ἔχουν τήν κακή τους πίστη· «Οὕτω γοῦν καί τήν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελλε τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τήν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν». Ὅταν κάποτε τόν ἐπισκέφθηκαν φανατικοί Ἀρειανοί, ἀφοῦ μετά ἀπό συζήτηση κατάλαβε πώς ἦταν ἀσεβεῖς, τούς ἔδιωξε ἀπό τό ὄρος λέγοντας ὅτι τά λόγια τους ἦσαν χειρότερα ἀπό τό δηλιτήριο τῶν φιδιῶν. Ἐπειδή μάλιστα διέδιδαν ψευδῶς οἱ Ἀρειανοί ὅτι συμφωνεῖ μαζί τους, ἀγανακτοῦσε καί θύμωνε ἐναντίον τους, γι᾽ αὐτό καί μετά ἀπό παράκληση τῶν ἐπισκόπων καί τῶν πιστῶν κατέβηκε ἀπό τό ὄρος καί πῆγε στήν Ἀλεξάνδρεια· ἐκεῖ ἀποκήρυξε τούς Ἀρειανούς καί εἶπε ὅτι εἶναι φοβερή αἵρεση καί πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου2.
Σχετικά μάλιστα μέ τήν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος εἶδε φοβερή ὀπτασία, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας τόν εἶδαν μετά νά ἀναστενάζει καί νά κλαίει, διότι, ὅπως ἐξήγησε, ἐπρόκειτο ἡ Ἐκκλησία νά γνωρίσει ἡμέρες ὀργῆς, νά παραδοθεῖ σέ ἀνθρώπους ὅμοιους μέ τά ἄλογα κτήνη· «Μέλλει τήν Ἐκκλησίαν ὀργή καταλαμβάνειν, καί μέλλει παραδίδοσθαι ἀνθρώποις ὁμοίοις ἀλόγοις κτήνεσιν». Εἶδε, δηλαδή, ὁ Ἅγιος νά κυκλώνουν τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ μουλάρια, νά τήν κλωτσοῦν καί νά χοροπηδοῦν ἀτάκτως. Καί συγχρόνως ἄκουσε φωνή πού ἔλεγε ὅτι θά μιανθεῖ τό θυσιαστήριό μου· «Βδελυχθήσεται τό θυσιαστήριόν μου». Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ἐπιβεβαιώθηκαν τά τοῦ ὁράματος, διότι ἔγινε ἡ ἔφοδος τῶν Ἀρειανῶν στούς ναούς τῶν Ὀρθοδόξων, ἁρπαγή καί ἀφαίρεση ἱερῶν σκευῶν καί ἄλλες ἱερόσυλες πράξεις. Ἦταν πάντως καθησυχαστικός ὁ λόγος τοῦ Ἀντωνίου πρός ὅσους τότε ἀνησύχησαν γιά τήν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου καί γιά ὅσους σήμερα ἀνησυχοῦμε γιά τήν κυριαρχία τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὀργίσθηκε ὁ Θεός καί τά ἐπιτρέπει ὅλα αὐτά, ἀλλά πάλι θά τά θεραπεύσει. Ἡ Ἐκκλησία θά ἐπανεύρει τήν λαμπρότητά της, θά ἀποκατασταθοῦν οἱ διωχθέντες, καί ἡ μέν ἀσέβεια θά πάει νά κρυφθεῖ στίς φωλιές της, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία παντοῦ θά ἐμφανίζεται μέ παρρησία καί ἐλευθερία, ἀρκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι νά μή μολυνθοῦν ταυτιζόμενοι μέ τούς Ἀρειανούς. Ἡ αἵρεση δέν στηρίζεται στήν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά τῶν δαιμόνων καί τοῦ πατρός των, τοῦ Διαβόλου· εἶναι ἄγονη καί ἄλογη, ὅπως ἡ ἀλογία τῶν μουλαριῶν· «Μόνον μή μιάνητε ἑαυτούς μετά τῶν Ἀρειανῶν. Οὐκ ἔστι γάρ τῶν Ἀποστόλων αὕτη ἡ διδασκαλία ἀλλά τῶν δαιμόνων καί τοῦ πατρός αὐτῶν τοῦ Διαβόλου· καί μᾶλλον ἄγονος καί ἄλογος καί διανοίας ἐστίν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία»3.
Ἡ αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν εἶχε τότε πολλούς ὑποστηρικτές, πολιτικούς καί στρατιωτικούς ἄρχοντες, ὅπως ἔχει καί σήμερα ὁ μασονοκρατούμενος Οἰκουμενισμός. Μεταξύ αὐτῶν καί ἕνας στρατηγός, ὀνομαζόμενος Βαλάκιος, ὁ ὁποῖος ἐδίωκε τούς Ὀρθοδόξους. Ἦταν τόσο σκληρός, ὥστε ἔδερνε ἀκόμη καί νεαρές παρθένες, γύμωνε καί μαστίγωνε μοναχούς. Τοῦ ἔστειλε λοιπόν ἐπιστολή ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, στήν ὁποία τοῦ ἔλεγε νά σταματήσει τούς διωγμούς, διότι βλέπει νά ἔρχεται ἐναντίον του ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλαβε τήν ἐπιστολή ὁ Βαλάκιος, γέλασε περιπαικτικά, τήν πέταξε κάτω, ἀφοῦ τήν ἔφτυσε, ἔβρισε αὐτούς πού τήν ἔφεραν καί τούς εἶπε νά μεταφέρουν στόν Ἀντώνιο τά ἑξῆς: Ἐπειδή φροντίζεις γιά τούς μοναχούς, τώρα θά στραφῶ καί ἐναντίον σου. Δέν πέρασαν, ὅμως, πέντε ἡμέρες καί ἐκδηλώθηκε ἐναντίον του ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ξεκίνησε μαζί μέ τόν διοικητή τῆς Αἰγύπτου Νεστόριο νά ἐπισκεφθοῦν τά μοναστήρια, ἔφιπποι καί οἱ δύο σέ ἄλογα τοῦ Βαλακίου πού ἦσαν τά πιό ἥμερα ἀπό ὅσα εἶχε. Πρίν νά φθάσουν ὅμως στόν τόπο τοῦ προορισμοῦ τους, τό πιό πρᾶο ἀπό τά ἄλογα, αὐτό στό ὁποῖο ἐπέβαινε ὁ Νεστόριος, ξαφνικά ἐδάγκωσε τόν Βαλάκιο, τόν ἔρριξε κάτω καί κατεσπάραξε μέ τά δόντια τόν μηρό του. Τόν μετέφεραν ἀμέσως στήν πόλη, ἀλλά σέ τρεῖς ἡμέρες ἀπέθανε. Καί ὅλοι ἐθαύμαζαν, γιατί τόσο σύντομα ἐκπληρώθηκαν αὐτά πού εἶχε προείπει ὁ Ἀντώνιος4.
Μερικοί ἐπίσκοποι τώρα ἔχουν καβαλλήσει τό καλάμι τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας καί διώκουν μέ δικαστήρια καί ἐξώσεις ἀπό τούς ναούς ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον παλαιῶν καί νέων αἱρέσεων. Ἄς πάρουν, γιά τό καλό τους, τό σχετικό μήνυμα καί ἄς μήν ἐκτοξεύουν ἀπειλές ἐναντίον μας. Ὁ Θεός ἔχει ράμματα γιά τίς γοῦνες ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί αἱρετιζόντων, τῶν σχισματικῶν καί τῶν φιλοσχισματικῶν, καί σίγουρα ὄχι γιά τίς γοῦνες τῶν Ὀρθοδόξων.
Ἀκόμη καί στίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ὁ Μ. Ἀντώνιος δέν παρέλειπε, μεταξύ τῶν ἄλλων νουθεσιῶν καί συμβουλῶν, νά προτρέπει τούς μοναχούς νά ἀκολουθοῦν τούς Ἁγίους καί ὄχι τούς αἱρετικούς καί σχισματικούς. Νά μή πλησιάζουν τούς σχισματικούς Μελιτιανούς, γιατί γνωρίζουν τήν πονηρή καί βέβηλη προαίρεσή τους, οὔτε νά ἔχουν κάποια κοινωνία πρός τούς Ἀρειανούς, τῶν ὁποίων ἡ ἀσέβεια εἶναι σέ ὅλους φανερή. Ἀκόμη καί ἄν τούς ὑποστηρίζουν στά δικαστήρια οἱ δικαστές, δέν πρέπει νά θορυβοῦνται, γιατί καί τῶν δικαστῶν ἡ ἐξουσία καί ἡ καύχηση εἶναι θνητή καί πρόσκαιρη. Νά μείνουν καθαροί ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα καί νά τηροῦν καί τήν Παράδοση τῶν Πατέρων καί τήν εὐσεβῆ πίστη εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τήν ὁποία ἔμαθαν ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό ὅσα ὁ ἴδιος τούς ὑπενθύμισε5.
Ἀκόμη καί λίγο πρίν κλείσει τά μάτια του καί ἀντικρύσει τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί συγκαταριθμηθεῖ μετά τῶν ἄλλων Ἁγίων, τά ἴδια ἐπανέλαβε στούς δύο μαθητάς μοναχούς πού τόν ἐφρόντιζαν, καί δι᾽ αὐτῶν πρός ὅλους τούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων: «Καί μηδεμία ἔστω ὑμῖν κοινωνία πρός τούς σχισματικούς μήθ᾽ ὅλως πρός τούς αἱρετικούς Ἀρειανούς. Οἴδατε γάρ πῶς κἀγώ τούτους ἐξετρεπόμην διά τήν χριστομάχον αὐτῶν καί ἑτερόδοξον αἵρεσιν. Σπουδάσατε δέ μᾶλλον καί ὑμεῖς ἀεί συνάπτειν ἑαυτούς, προηγουμένως μέν τῷ Κυρίῳ ἔπειτα δέ τοῖς ἁγίοις· ἵνα μετά θάνατον ὑμᾶς εἰς τάς αἰωνίους σκηνάς ὡς φίλους καί γνωρίμους δέξωνται καί αὐτοί»6.
Ἐπίλογος ἐκσυγχρονιστικός
Πρίν ἀπό δεκατρία χρόνια, τό 2007, προβάλαμε τίς θέσεις αὐτές τοῦ Μ. Ἀντωνίου σέ ἄρθρο μας μέ τίτλο «Ὁ Μέγας Ἀντώνιος καί ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός». Δημοσιεύθηκε τότε στό περιοδικό «Θεοδρομία» τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν»7. Τό ἀναδημοσιεύσαμε τώρα ὡς παράρτημα στό νέο μας βιβλίο «Ἅγιος Ἀντώνιος. Ἡ Ζωή καί ἡ Διδασκαλία του. Δώδεκα Ὁμιλίες στόν Ναό του στήν Θεσσαλονίκη»8. Τότε δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη οἱ δυό μεγάλες ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές: Ἡ αἱρετίζουσα ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016) καί ἡ σχισματοαίρεση τῆς ψευδοαυτοκέφαλης «ἐκκλησίας» τῆς Οὐκρανίας, ἀμφότερα τέκνα τῆς αἱρετίζουσας καί σχίζουσας Κωνσταντινούπολης. Ὅσα τότε γράψαμε στόν Ἐπίλογο, πού τόν παραθέτουμε καί πάλιν ἐδῶ, ἰσχύουν πολύ περισσότερο σήμερα:
Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἔχει καταλάβει τήν Ἐκκλησία ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες. Ὁ Παπισμός καί ὁ Oἰκουμενισμός θριαμβεύουν. Tότε ὁ M. Ἀθανάσιος καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες κατενόησαν τόν κίνδυνο, πού περιέγραψε τό ὅραμα τοῦ M. Ἀντωνίου. Tώρα βλέπουμε νά μολύνονται οἱ ναοί καί τά θυσιαστήρια ἀπό συμπροσευχές καί συλλείτουργα μέ τούς «ἀλόγους» αἱρετικούς καί ἐνισχύουμε τήν μόλυνση καί τήν ἐπαινοῦμε, συλλακτίζοντες καί ἐμεῖς μέσα εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἄν παρακολουθήσει κανείς οἰκουμενιστικά συλλείτουργα καί συμπροσευχές, σάν αὐτό πού ἔγινε στήν Kαμπέρα, στήν Z´ Γενική Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν, καί σάν αὐτά πού γίνονται συχνά μέ τή συμμετοχή ἱερέων ὁμοφυλοφίλων πού τολμοῦν καί κρατοῦν τό Ἅγιο Δισκοπότηρο καί γυναικῶν ἐπισκόπων καί ἱερειῶν, ἡ εἰκόνα ὑπερβαίνει καί τό ὅραμα τοῦ M. Ἀντωνίου. Mόνη ἐλπίδα γιά νά ἐπανεύρει ἡ Ἐκκλησία τήν ὀμορφιά της: ἡ σύσταση καί ἡ συμβουλή τοῦ M. Ἀντωνίου: «Mόνον μή μιάνητε ἑαυτούς μετά τῶν Ἀρειανῶν». Mόνο νά μή μιανθοῦμε ἀπό τήν κοινωνία μας μέ τόν Παπισμό καί τόν Oἰκουμενισμό, μέ τούς φιλοπαπικούς καί οἰκουμενιστάς Ὀρθοδόξους. Ἐπειδή μέχρι τώρα δέν τό ἐπράξαμε δυναμικά καί ἀποφασιστικά, γι’ αὐτό παρατείνει ὁ Θεός ἐπί ἔτη τήν ὀργή του, τήν αἰχμαλωσία τῶν Ὀρθοδόξων στήν παναίρεση τοῦ Oἰκουμενισμοῦ. Mέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί καί λαϊκοί θά ἐπιτρέπουμε τά ἄλογα κτήνη, τούς αἱρετικούς, νά λακτίζουν καί νά μιαίνουν τά Ἱερά καί τά Ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅσο ἀπρακτοῦμε καί βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως9 θά ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ.
- 1. Ἁγίου Μαρκου Ευγενικου, Ἐπιτελεύτιοι Ὁμιλίαι, εἰς Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός. Τά Εὑρισκόμενα Ἅπαντα Α´, Editura Pateres 2009, Βουκουρέστι, σελ. 230: «Καί διά τοῦτο λέγω· ὥσπερ παρά πᾶσάν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾽ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν ἀποστρέφομαι τήν αὐτῶν κοινωνίαν καί ἕνωσιν, καί ἐξορκῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ ἤ τοῖς μνημοσύνοις μου, ἀλλ᾽ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τοῦ μέρους ἡμῶν, ὥστε συμφορεῖν ἐπιχειρῆσαι καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστι τά ἄμικτα μίγνυσθαι. Δεῖ δέ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῴη Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ».
- 2. Μεγαλου Αθανασιου, Βίος καί πολιτεία τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀντωνίου 68-69, ΕΠΕ 11, 130-132.
- 3. Αὐτόθο 82, ΕΠΕ 11, 146-148.
- 4. Αὐτόθι 86, ΕΠΕ 11, 154-156.
- 5. Αὐτόθι 89, ΕΠΕ 11, 158-160.
- 6. Αὐτόθι 91, ΕΠΕ 11, 162. Ἡ μετάφαση τοῦ παραθέματος: «Νά μήν ἔχετε καμμία κοινωνία μέ τούς σχισματικούς οὔτε πολύ περισσότερο μέ τούς αἱρετικούς Ἀρειανούς. Γιατί γνωρίζετε πῶς καί ἐγώ τούς ἀπέφευγα λόγω τῆς χριστομάχου καί ἑτεροδόξου αἱρέσεώς τους. Φροντίστε νά εἶσθε ἑνωμένοι πρῶτα μέ τόν Κύριο καί ἔπειτα μέ τούς Ἁγίους, ὥστε μετά τόν θάνατο νά σᾶς ὑποδεχθοῦν στίς αἰώνες κατοικίες ὡς φίλους καί γνωστούς των».
- 7. Θεοδρομία 9 (2007) 79-88.
- 8. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησησ, Ἅγιος Ἀντώνιος, Ἡ Ζωή καί ἡ Διδασκαλία του. Δώδεκα Ὁμιλίες στόν Ναό του στήν Θεσσαλονίκη, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 241-254.
- 9. Ματθ. 24, 15.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου