Η Τριγωνική και Τριαδική Διάστασις της Τελειότητος!..

Η Τριγωνική και Τριαδική Διάστασις της Τελειότητος!..

Διαβάστε πώς η θεία Πρόνοια ολοκληρωτικά εκδηλώθηκε στο λυτρωτικό μυστήριο της θείας οικονομίας, στην Αποκάλυψη, τη Φανέρωση του αληθινού Θεού, που κατά ένα τέλειο τριαδικό και τριγωνικό τρόπο οργάνωσε και ρύθμισε ολόκληρη την ορατή και αόρατη Δημιουργία!..

Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου
Η ΤΡΙΓΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΟΣ
«Επί την τελειότητα φερώμεθα» (Απ. Παύλος, Εβρ. ΣΤ ' 1)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο κόσμος δεν είναι αποτέλεσμα τύχης ή της χωρίς σχέδιο και σκοπό υλιστικής, μηχανοκρατικής εξέλιξης.
Τα όντα παραπέμπουν στον «όντως Όντα», τον αίτιο και κινούντα, τον παντοδύναμο ρυθμιστή, τον Πανάγαθο Δημιουργό.
Οι φυσικοί νόμοι, η σκοπιμότητα και αρμονία στην κτίση, οδηγούν στον Κτίστη που συνέχει και συντηρεί και κατευθύνει με πάνσοφη «εντελέχεια» ολόκληρη την πλάση προς τον τελικό της προορισμό. Είναι αυτό που κίνησε τους αρχαίους σοφούς μας να ονομάσουν το σύμπαν, κόσμο.
Η θεία Πρόνοια ολοκληρωτικά εκδηλώθηκε στο λυτρωτικό μυστήριο της θείας οικονομίας, στην Αποκάλυψη, τη Φανέρωση του αληθινού Θεού, που κατά ένα τέλειο τριαδικό και τριγωνικό τρόπο οργάνωσε και ρύθμισε ολόκληρη την ορατή και αόρατη Δημιουργία.
Η πραγματεία αυτή είναι μια εκτενέστερη ανάπτυξη πρόσφατης Διάλεξής μου στο Ηράκλειο και στην Αθήνα.
Ύστερα από παράκληση πολλών ακροατών έρχεται και ως έντυπο στη δημοσιότητα, με την ελπίδα πως οι καλοπροαίρετες, διψασμένες η και πλανεμένες ψυχές, θα στοχαστούν υπαρξιακά, μέσα από την αγωνία, το χάος και το άγχος του καιρού μας, και θα ενδιαφερθούν σοβαρά, πέρα από τις βιοτικές, επιστημονικές και άλλες μέριμνες και για τα πνευματικά, τα υπερκόσμια προβλήματα που στοχεύουν στην επίγνωση του αληθινού Θεού και στον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου.
Εισαγωγή
Ζούμε σε καιρούς που συγκλονίζεται ο κόσμος από καταλυτικές ιδέες και από συνταρακτικά γεγονότα σε όλα τα πλάτη της γης.
Υψηλά ιδανικά και ηθικές αξίες υποβαθμίζονται και περιφρονούνται. Η ανθρώπινη ζωή εξουθενώνεται και εκμηδενίζεται βάναυσα, από πολέμους, εκμεταλλεύσεις, καταπίεση, τυραννία, πείνα, διαφθορά και αρρώστιες.
Σ' αυτή την τραγική, αποκαλυπτική και οριακή στιγμή, εμείς τολμούμε να μιλήσομε για ένα άλλο κόσμο, διαφορετικό, και μια κοινωνία με άλλες δομές, για μια ανθρωπότητα αληθινά σωστή και φωτισμένη, πάνω και έξω από «τη μεγάλη νύκτα» που καλύπτει το πρόσωπο της γης, μακριά «από τα σκοτάδια των συνειδήσεων», που αποθηριώνουν τον σημερινόν άνθρωπο και πέρα από «τη δαιμονική ύβρη» που βασιλεύει στις κοινωνίες, όπως τονίζουν οι χριστιανοί υπαρξιστές φιλόσοφοι.
Αντίθετα, το περιεχόμενο της πνευματικής έκφρασης, της θρησκευτικής εμπειρίας, περιστρέφεται γύρω από τις τρεις πλευρές και τις τρεις γωνίες τριαδικού συμβολισμού, εξαιρετικής θεμελιακής σημασίας, Θεός-κόσμος-άνθρωπος, δηλαδή τις θεολογικές-κοσμολογικές και ανθρωπολογικές αντιλήψεις τοΰ σωστού προσανατολισμού προς την τελειότητα.
Το θέμα μας, «Τριγωνική και Τριαδική διάσταση τελειότητας», έχει σχέση με Μαθηματικά, Γεωμετρίες και Αριθμούς.
Οι παλαιοί σοφοί μας είπαν πως «ο Θεός αεί γεωμετρεί» (Πυθαγόρας). Έτσι, οι αριθμοί σχετίζονται άμεσα με τη θρησκεία. Ο Πλάτων έλεγε ότι «η υψίστη ιδέα του αγαθού συμπίπτει με την ιδέα του Θεού που έπλασε τον κόσμο κατ' αναλογίες μαθηματικές».
Είναι γνωστό πως, στο μεγαλύτερο ιερό της σοφίας, οι παλαιοί σοφοί έβαλαν τη χαρακτηριστική επιγραφή «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω», που αποδίδεται στον Πλάτωνα, για να δηλώσει τη στενή σχέση των Μαθηματικών προς τη Φιλοσοφία: «Ισότης και δίκαιον εστί φιλοσοφία».
Η σοφία του Θεού βεβαιώνει: «Πάντα μετρώ και αριθμώ και σταθμώ διέταξας». (Σοφ. Σολομ. ΙΑ 20).
Έχει βαθειά σημασία τούτο το θέμα, γιατί είναι καίριο, βασικό και μεγάλων διαστάσεων, ώστε η διαπραγμάτευση του, έστω και δειγματοληπτικά και εξαιρετικά περιορισμένα, θα θίξει μόνο μερικά κύρια σημεία που δείχνουν την τριαδική και τριγωνική προς την τελειότητα διάταξη του σύμπαντος. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει ο σκοπός και το τέλος, «εντελέχεια», «εν εαυτώ το τέλος έχειν». (Αριστοτέλης). Ολόκληρος ο κόσμος έχει το νόημα του, το σκοπό και την αποστολή του. Και ο άνθρωπος έχει τον προορισμό του. «Γίνεσθε τέλειοι, γίνεσθε άγιοι», παραγγέλνει ο Θεός. Η Φιλοσοφία θέτει σκοπό την «ηθική τελείωση». Ο ' Απόστολος Παύλος θα τονίσει: «επί την τελειότητα φερώμεθα». (Εβρ. δτ' 1).

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Ερωτούμε και εμείς μαζί με τον Πλάτωνα. «Τι έστιν άνθρωπος και τι τη τοιαύτη φύσει προσήκει διάφορον των άλλων ποιείν η πάσχειν;». Το προφητικό πνεύμα θα σημειώσει στη Βίβλο το μεγάλο ερώτημα στον ίδιο το Δημιουργό: «Τι είναι ο άνθρωπος που τον θυμάσαι και ο υιός του ανθρώπου που τον επισκέπτεσαι;» (Ψαλμ. Η' 4, 1473).
Η τεχνολογική εποχή μας, με τον πολιτισμό της μηχανής, έχει κατακτήσει τον υλικό κόσμο και εξερευνά, σε μεγάλο βαθμό, τα μυστικά της δημιουργίας, από τα απειροελάχιστα του μικρόκοσμου, ως τα απέραντα και ασύλληπτα αστρικά συστήματα, στο μακρόκοσμο, στο διάστημα, στο άπειρο.
Είναι θαυμαστά και πολύτιμα τα επιτεύγματα του πολιτισμού. Όμως φρικτή και τραγική είναι η διαπίστωση πως ο δημιουργός του πολιτισμού, άνθρωπος, συντρίβεται ανελέητα στα γρανάζια της μηχανής που ετεχνούργησε, μεταβάλλεται σε εξάρτημα της και εργαλείο και πολτοποιείται και εκμηδενίζεται. Εξυπηρετείται εύκολα και εξυπηρετεί την καταστροφή του.
Η ανθρωπότητα αδυνατεί να τροχονομήσει την πρόοδο και διαρκώς περισσότερο εκτροχιάζεται, εκσφενδονίζεται στο χάος και στην απόγνωση και προχωρεί καλπάζοντας στον αφανισμό της.
Την αιτία και τις συνέπειες αυτού του εκτροχιασμού και το μοναδικό τρόπο σωτηρίας, θα προσπαθήσομε να καταδείξομε, χρησιμοποιώντας μια απλή αλλά βαρυσήμαντη παράσταση, εικόνα, για να επισημάνομε το ακριβές στίγμα του θλιβερού ναυαγίου στη διανόηση, στον προσανατολισμό, στην πορεία της ζωής.
Σημειώνομε στη σκέψη μας ένα Ισόπλευρο τρίγωνο. Σε κάθε γωνιά του και στις τρεις πλευρές, σαν σε σκηνή αρχαίας τραγωδίας, θα δούμε πως εκτυλίσσεται το πανανθρώπινο δράμα. ' Ο σωστός τριγωνισμός θα δώσει τη σωτήρια λύση. Είναι ο μίτος, για την έξοδο από το αδιέξοδο, από το λαβύρινθο της πνευματικής και ηθικής σύγχυσης, καθώς ανερμάτιστος σύρεται ο σύγχρονος κόσμος, πέρα και έξω από τη λυτρωτική πορεία προς την αλήθεια και την τελειότητα, για την οποίαν είναι πλασμένος και προορισμένος ο άνθρωπος.

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ

Την τριγωνική διάσταση προς την τελειότητα σημαδεύει έντονα η μεταφυσική αγωνία, το υπαρξιακό πρόβλημα.
Παρά την αστοχία και τον εκτροχιασμό της αντιπνευματικής, αντιχριστιανικής και υλιστικής εποχής μας, και σε πείσμα κάθε αρνητικής τοποθέτησης, από τα βάθη του ανθρώπου αναπηδά «η βαθειά νοσταλγία προς το απόλυτο και το άγιο». (Μπερντιάγιεφ).
Ο αρχαίος σοφός ερωτά με αγωνία το «ποιος» και το «γιατί». «Τις τε συνέστη και όπη και όπως».
Ο Πλάτων θα διαπιστώσει την αγωνία όλων των σοφών που «εναβρύνονται, αρνούμενοι δέξασθαι ότι άπαν το κάλλος του κόσμου τούτου αποτέλεσμα εστί του εική και ως έτυχε» και έρωτα με μια αγωνιώδη τριγωνική απορία: «Τι το μόνιμον εν τη εναλλαγή, τι το της γνώσεως, τι το αληθές», «το όντως ον, τι το ον, αεί, γένεσιν δε ουκ έχον».
Εντονότερα θέτει το ερώτημα της αγωνίας ο Αριστοτέλης: «Εκείνο που είναι το δυσχερέστερο και δημιουργεί μεγάλη απορία είναι, αν το εν και το ον είναι η ουσία των όντων ή δεν είναι και είναι κάτι άλλο, εάν εκτός της ύλης υπάρχει αιτία τις αυτή καθ’ εαυτήν: Το κινούν ακίνητον. Ουδέ γαρ ως έτυχε κινείται από τι και προς τι».
Η ίδια αγωνία στο μεσαιωνικό σοφό που ζητά το φως και την πηγή και θέλει να μάθει «τι τον κόσμο συνέχει στα τρίσβαθα του», σε μια ακατάσχετη ορμή που «σπρώχνει πάντα εμπρός και προς τα υψη». (Γκαίτε).
Το υπαρξιακό πρόβλημα, αιώνιο και δύσκολο στις ανθρώπινες δυνατότητες, μένει ο «άλυτος μεταφυσικός κόμβος», (Κάντιος, Σπράγγερ), που τη λύση του δίνει μόνο το φτερούγισμα στην αντίπερα όχθη, στο φως της πίστεως, στην αλήθεια της Αποκαλύψεως.
Και αυτός ο γκρεμιστής του θρόνου των αυτοκρατόρων και της διανοήσεως, Βολταίρος, με θάρρος φτάνει σε λογικό συμπέρασμα: «Κι αν δεν υπήρχε ο Θεός θα έπρεπε να τον επινοήσομε, γιατί δεν μπορώ να εννοήσω, πως το ωρολόγιο μου λειτουργεί χωρίς τον ωρολογοποιό».
Γνωρίζομε πως η συγχυσμένη σύγχρονη διανόηση, παρά την πρόοδο στον τεχνικό πολιτισμό, επενόησε και ετοποθέτησε στη θέση του ωρολογοποιού, με επιπολαιότητα, κακότητα και ασέβεια, πολλά υποκατάστατα. Η απάντηση είναι τόσο απλή, θετική και βέβαιη, σε αντίθεση προς την ατίθαση αρνητική διανόηση. «Πας οίκος κατασκευάζεται υπό τίνος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός» τονίζει ο Απ.. Παύλος (Εβρ.Γ4).
Ο Δημιουργός, με την πανσοφία του, έδωκε τριγωνική διάσταση στον πνευματικό και υλικό κόσμο, για να δείξει τον δρόμο προς την τελειότητα.
Το γίγνεσθαι του αισθητού κόσμου οι φιλόσοφοι το είχαν αντιληφθεί τριγωνικά: α) Αλλοίωση (ετεροίωση) της πρώτης αρχής, β) Αυταπάτη (οι Ελεάτες και Ίωνες φιλόσοφοι), γ) Μηχανική σύνθεση και διάλυση (οι Ατομικοί φιλόσοφοι). Δηλαδή, ανάγουν τις αιτίες και τις αρχές μόνο στα αισθητά.
Μια σύντομη αναδρομή στη σκέψη, τη ζωή και την ιστορία του ανθρώπου, από την πρωτόγονη και μυθική εποχή, θα μας βεβαιώσει για την ύπαρξη και το σκοπό της τριγωνικής και τριαδικής θεώρησης του σύμπαντος.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ο συμβολισμός του τρία και του τριγώνου υπάρχει σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές, αμυδρή αντανάκλαση του τριαδικού Θεού, του σχεδίου και του σκοπού της Δημιουργίας.
Στην Ελληνική Μυθολογία βρίσκονται πανάρχαιοι ιεροί τύποι, σε παραστάσεις, επιγραφές και συγγράμματα. Αναφέρομε μερικές περιπτώσεις που αντανακλούν πρωτογενή παράδοση και πίστη, παρεφθαρμένη αλλά νοσταλγική αποτύπωση τριγωνικής τελειότητας.
Η Πυθία καθόταν πάνω σε τρίποδα και εκφωνούσε τους χρησμούς. Ήταν χρυσός ο τρίποδας, πάνω σε τρικέφαλο χάλκινο φίδι. Ο Μ. Κωνσταντίνος τον μετέφερε στο Βυζάντιο. Χάθηκε μετά την άλωση.
Η εξουσία του σύμπαντος ήταν ο Ζευς, ο Ποσειδών, ο Πλούτων, τρεις κυριαρχικές θεότητες, που άντιστοιχούν στον ουρανό, τη γη, τα καταχθόνια (Άδης).
Δεκαπέντε τριάδες θεότητες αριθμούνται κατά κατηγορίες.
Τρία εθεωρούντο τα αρχέγονα στοιχεία: χάος, γαία, έρως.
Τρεις ήσαν οι θυγατέρες του Κρόνου: Ήρα, Δήμητρα, Εστία.
Τρικέφαλος και τρισμέγιστος ο Ερμής, με την ειδική αποστολή του.
Τρεις δικαστές ορίστηκαν στον Άδη: Τριπτόλεμος, Αιακός, Μίνως.
Τρεις ήσαν οι Χάριτες: Ευφροσύνη, Αγλαΐα, Θάλεια.
Τρεις ήσαν οι Μοίρες: Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος.
Τρεις ήσαν οι Ώρες: Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη.
Τρεις ήσαν οι Ερινύες: Αληκτώ, Μέγαιρα, Τεισιφόνη.
Τρεις ήσαν οι Μούσες στην αρχή: Μελέτη, Μνήμη, Αοιδή. Έπειτα έγιναν τρεις τριάδες, προστάτιδες των Τεχνών και των Γραμμάτων, Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολυμνία, Ουρανία, Καλλιόπη.
Τρία ήσαν τα τέκνα του Δευκαλίωνα: Έλληνας, Αμφικτίονας, Πρωτογένειος.
Τρεις γιους είχε και ο Έλληνας: Αίολος, Δώρος, Ξούθος. (Ελληνικές φυλές).
Τρεις ήσαν οι εκατόγχειρες γίγαντες: Ο Βριάρεως, ο Κόττυς και ο Γύγης. Παιδιά του ουρανού και της γης, επαναστάτες, κλείστηκαν στη γη. Ελευθερώθηκαν κατά την Τιτανομαχία και έγιναν φύλακες των τυράννων στα Τάρταρα.
Τρεις ήσαν οι Κύκλωπες: Βροντής, Στερόπης, Αργής.
Τρίμορφος ήταν ο κεραυνός του Δία.
Τρίαινα ήταν το όπλο του Ποσειδώνα.
Τρικέφαλος ήταν ο κέρβερος του Άδη.
Τρίμορφη παριστάνεται η Εκάτη, τριπρόσωπη θεά των τριάδων.
Τρεις επικλήσεις σε τρεις θεούς έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες, για βοήθεια και προστασία, στον Απόλλωνα, τον Ασκληπιό, την Υγεία ή την Άρτεμη, τον Ασκληπιό, τον Απόλλωνα.
Τρεις θεούς επεκαλούντο σε όρκους και σε διάφορες τελετές.
Τρεις φορές την ημέρα ο Τάλως, υιός του Κρητός, πατέρας του Ηφαίστου και ανεψιός του Δαιδάλου, φρουρός της Κρήτης, περιέτρεχε όλη την Κρήτη.
Τρεις πλανήτες εθεωρούντο τυχεροί και τρεις άτυχοι.
Τρεις τετραπλότητες υπήρχαν των ουρανίων ζωδίων.
Τρεις φορές έριχναν χώμα στους νεκρούς.
Τρίσπονδες χοές προσέφεραν.
Τριγωνικά ενώτια-αφιερώματα αναρίθμητα βρέθηκαν στους ιερούς τόπους.
Τρεις συμφωνίες υπήρχαν στη μουσική.
Τρίχαλκο νόμισμα αφιέρωνε η γυναίκα που απέβαλε.
Τριττύα ήταν η θυσία τριών ζώων, σε μεγάλες εορτές.
Τρεις φυλές ήσαν οι Δωριείς.
Τρεις χορούς δίδαξε ο Τυρταίος στους Λάκωνες.
Ξεχωρίζομε ιδιαίτερα τους Πυθαγόρειους, γιατί ο Πυθαγόρας θεωρούσε ότι το τρία και το τρίγωνο είχαν μεγάλη ιερότητα ως βάση του παντός. «Το παν κατά πάντα τοις τρισίν ωρίσθη. Τελευτή γαρ και μέσον και αρχή τον αριθμόν έχει τον του παντός, τον της τριάδος, διο παρά της φύσεως ειληφότες, ώσπερ νόμους εκείνης και προς τας αγιστείας χρώμεθα των θεών τω αριθμώ τούτω», γράφει για τους Πυθαγόρειους ο Αριστοτέλης και επεξηγεί: «Μεγίστη η της τριάδος και κατ' αίσθησιν δύναμις. Πάντων άρχει των αριθμών η τριάς, ως αρχή υπάρχουσα των περιττών πάντων». «Τριάς μέτρον του παντός εξ ης τα πάντα».
Οι Πυθαγόρειοι έθεταν τους αριθμούς μέσα σε τρίγωνο, με βάση τις μαθηματικές σχέσεις, και συμπεραίνουν την ασφαλή και ιδεώδη αρμονία του σύμπαντος. Τριτογένεια, το ισόπλευρο τρίγωνο.
Τριγωνική ήταν και η θεώρηση του ανθρωπίνου βίου κατά τους Πυθαγόρειους: θεωρητικός, πολιτικός (κοινωνικός) και επιθυμητικός.
Ο Αριστοτέλης εσημείωνε, «τα τρία πάντα και το τρις παντή».
Ο Θεόκριτος έγραφε, «εις τρεις αποσπένδω και τρις τάδε πότνια φανώ».
Ο Πλωτίνος ευκρινέστερα, «Ο πρώτος Θεός εν αυτώ ων είναι άπλους και ου διαιρετός και ο Θεός ο δεύτερος και ο τρίτος είναι ο εις».
Ο Ξενοφάνης γράφει: «Είς θεός εν τε θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος, ουδέ νόημα. Ούλος όρα, ούλος δε νοεί, ούλος δε τ' ακούει».
Είναι καταπληκτικός ο συνδετικός τριγωνισμός του αρχαίου κόσμου στον ελληνικό χώρο, με τη βοήθεια τριγωνομετρικών δικτύων, των οποίων η επίλυση στη ρίχτηκε στις μαθηματικές αναλογίες, μεταξύ των πλευρών των διαδοχικών τριγώνων.
Ένα παράδειγμα αναφέρομε: Ο λίθος του υπέρθυρου του θησαυρού του Ατρέως, στις Μυκήνες, ονομαζόταν χρυσή βίβλος και περί τον όγκον αυτού υπάρχουν τρεις αριθμοί, 1620 ο πρώτος = Αρχων, 1621 ο δεύτερος =Χάρων και 1622 = Χρυσή βίβλος. Υλοποιούν τριγωνικά τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές αρχές και γνώσεις

Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Η ιδέα για την Αγία Τριάδα υπήρχε σε όλους τους αρχαίους λαούς.
Στους Ινδούς ο θεός Βράχμα παρουσιάζεται με τρία πρόσωπα, Βράχμας, Βισνού και Σίβα.
Στους Πέρσες, Ωρομάσδης, Μίθρας, Αρειμάνιος. Ο Μίθρας λέγεται Τριπλάσιος. Ο Ζωροάστρης που ρύθμισε τη θρησκεία των Περσών εδογμάτισε: «ένθα η αιωνία μονάς εστί, γεννά δυάδα. Τριάς θεότητος λάμπει δια σύμπαντος του κόσμου. Ταύτης μονάς εστίν η κεφαλή. Ο γαρ νους του πατρός είπε, διαιρεθήτωσαν τα πάντα εις Τρία και εφάνησαν εν τη τριάδι ταύτη η Αρετή, η Σοφία και η Αλήθεια, η γινώσκουσα πάντα. Ο πατήρ ετέλεσε τα πάντα και παρέδωκε ταύτα τω δευτέρω», τω νω, ον τα έθνη των ανθρώπων κοινώς υπολαμβάνουσιν όντα τον πρώτον».
Στους Αιγυπτίους, Όσιρις, Κνεφ και Φθα. Έπειτα Όσιρις, Ίσις, Τυφών.
Τα πρόσωπα αυτά συμβόλιζαν το φως, το πυρ, το πνεύμα και εγράφοντο στις θύρες και στις ιερές οικοδομές με τρεις μορφές, ως Σφαίρα, ως Πτέρυξ και ως Όφις. Εσκιαγράφουν θεόν τρίμορφον.
Χαρακτηριστικός είναι ο τριγωνικός συμβολισμός, με μαθηματική ακρίβεια και τελειότητα στις Πυραμίδες της Αιγύπτου.
Στους Ορφικούς υπάρχει δημιουργός του παντός, ον αιώνιον και ακατάληπτον, που χαρακτηρίζεται Φως, Βουλή, Ζωή.
Στο Θιβέτ και Ταγγούτη πιστεύεται τριπλούς θεός.
Ο Δαλάϊ-λάμα προσφέρει μέταλλα με αυτή την εικόνα, που τα φορούν στο λαιμό και τα έχουν στη λατρεία.
Στους Γερμανούς, Ρωμαίους και Γαλάτες ελατρεύετο τριαδικός Θεός.
Ομοίως και στους Ιάπωνες και η εικόνα των είναι ενα σώμα με τρεις κεφαλές.
Οι Ιρακινοί πίστευαν πως πριν από τη δημιουργία υπήρχαν τρία πνεύματα.
Οι Περουβιανοί ελάτρευαν Τριάδα πού την ονόμαζαν Πατέρα ή Κύριον, Ήλιον, Υίόν Ήλιον και Αδελφόν Ήλιον.
Στην Περουβία ελάτρευαν εικόνα που την καλούσαν Ταγγατάγγα δηλαδή «εις εν τρισίν και τρεις εν ενί».
Σε όλα αυτά βλέπομε όμοιες παραδόσεις με παραλλαγές της Αποκαλύψεως του αληθινού τρισυπόστατου Θεού.

Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟ

Το τρία και το τρίγωνο στις Απόκρυφες Επιστήμες εσήμαινε τον μακρόκοσμο, τον μικρόκοσμο και τον αρχέτυπο θεμελιώδη νόμο της ενέργειας του Σύμπαντος.
Στον Αποκρυφισμό έχομε ενασχόληση πέρα από τη φυσική, τη γνωστική ικανότητα του ανθρώπου. Δεν είναι η εμπειρία από την αίσθηση, ούτε η διανοητική λειτουργία, ούτε το άμεσο βίωμα δηλ. οι τρεις παράγοντες, εμπειρικός, λογικός, βιωματικός.
Γενικά στον Αποκρυφισμό εμπίπτουν πολλές ομάδες «επιστημών», όπως Αστρολογία, Μαγεία, Δημιουργία, Παραψυχολογία, Πνευματισμός κλπ.
Ξεχωρίζομε το μεγάλο θέμα Μασωνισμός, για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και κυρίως από την άποψη που ενδιαφέρει το θέμα μας, στους πολλούς και καίριους τριγωνικούς και τριαδικούς συμβολισμούς.
Ο τριγωνισμός αρχίζει από την Π. Διαθήκη, από τον πρώτο τέκτονα = κτίστη, κατασκευαστή του ναού του Σολομώντος. Στην είσοδο του ναού, δεξιά και αριστερά, ήσαν δύο κολώνες. Στη μια ήταν γραμμένο το εβραϊκό Μποάζ = εν αυτώ τω Θεώ η δύναμις και στην άλλη, η επιγραφή Γιαχίν = ο Θεός εστερέωσε. Το πέρασμα γίνεται κατά τρεις βαθμίδες. Η πρώτη συμβολίζει το πέρασμα από τον θύραθεν, τον έξω κόσμο. Η άλλη, τη διέλευση δια των κιόνων. Από το ναό του Σολομώντος μεταβαίνουν στο ναό της καθαρής ανθρωπότητας. Η τρίτη καθιστά τον τέκτονα λίθο κατάλληλο στο οικοδόμημα της ανθρωπότητας.
Τριαδικό το πέρασμα, τρίγωνα και τα σύμβολα, πεντάλφα, κανών κλπ.
Σε τριάδες κατανέμονται και οι 33 βαθμοί του τεκτονισμού. Οι τρεις πρώτοι, όπως είπαμε, (οι συμβολικοί), περιλαμβάνουν τρεις κατηγορίες, Μαθητευομένους, Συντρόφους, Διδασκάλους.
Οι πέντε επόμενες τριάδες (15 βαθμοί) είναι οι Συνοδικοί. Ακολουθούν 4 τριάδες. Είναι οι Φιλοσοφικοί. Οι τρεις τελευταίες τριάδες είναι οι Διοικητικοί και οι Υπέρτατοι.
Στο Υπέρτατο Συμβούλιο διακρίνονται οι τρεις Ανώτατοι, ο άκρως μέγας Κομανδάτορας, ο Ηγεμόνας (του βασιλικού μυστικού) και ο μέγας Επιθεωρητής.
Όσο υπάρχουν μυστικά και μυήσεις, τόσο πληθαίνουν οι συμβολισμοί και δεν είναι παράδοξο ότι στρέφονται γύρω από το τρία και το τρίγωνο.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Στην Π. Διαθήκη αποκαλύπτεται συμβολικά και συνεσκιασμένα ο τριαδικός αληθινός Θεός.
Στη δημιουργία του ανθρώπου παρουσιάζονται να συνομιλούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. «Ποιήσωμεν άνθρωπον» πληθυντικός, «Ιδού γέγονεν ως εις εξ ημών». (Γεν. Γ' 22).
Στην περίπτωση του Πύργου Βαβέλ συνομιλούν και αποφασίζουν: «Δεύτε καταβάντες και συγχέωμεν αυτών τας γλώσσας». (Γεν. ΙΑ' 7).
Το γιοδ μέσα σε ισόπλευρο τρίγωνο σημαίνει τον Θεό Γιαχβέ. Άλλοτε εσημειώνετο με τρία γιοδ και ήταν εμφανέστερη η πίστη στον τριαδικό Θεό.
Τριαδική και τριγωνική η πορεία της ιστορίας στην Π. Διαθήκη, α) Η υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ ότι θα ευλογηθούν απ' αυτόν όλα τα έθνη. β) Διαθήκη του Θεού με το Εβραϊκό έθνος ότι είναι ένας, ο αληθινός Θεός. γ) Η υπόσχεση του Θεού στο Δαβίδ ότι απ' αυτόν θα προέλθει ο Μεσσίας.
Είναι τα τρία προοδευτικά βήματα στην Π. Διαθήκη, δηλαδή το Μεσσιανικό έθνος, η Μεσσιανική οικογένεια, ο Μεσσίας Χριστός, αληθινός Θεός και σωτήρας.
Τριαδική διάσταση της ζωής του Μωυσή: α) 40 χρόνια στα παλάτια του Φαραώ στην Αίγυπτο, β) 40 χρόνια εξόριστος στη Μαδιάμ. γ) 40 χρόνια Αρχηγός του Ισραήλ στην έρημο.
Τρεις οι Μεγάλοι Γενάρχες, Πατριάρχες του Ισραήλ:
Τρία τα μεγάλα Ιερά Προσκυνήματα: Συχέμ, Βαιθήλ, Για.
Ιουδαίος χασάπης στις θυσίες χρησιμοποιούσε τρία μαχαίρια.
Τρεις ακόλουθοι βοηθούσαν τον Αρχιερέα στη λατρεία Επίστευαν πως ο άνθρωπος αποτελείται από τρία μέρη. 10 Πατέρας δίδει το λευκό, η Μητέρα το κόκκινο, ο Θεός την ψυχή.
Αμέτρητες φορές αναφέρεται η τριαδική και τριγωνική ιδέα σε ενέργειες, διδασκαλίες και συμβολισμούς. Ιδού μερικές περιπτώσεις:
Τρεις οι επισκέπτες του Αβραάμ. Βλέπει τρεις και τους αποκαλεί ενα, Κύριε...
Τρεις τριάδες-έννέα τάγματα στον αγγελικό κόσμο.
Τρεις παίδες στην κάμινο των Χαλδαίων.
Τρεις ήμερες ο Ίωνας, στην κοιλία του κήτους.
Τρισσεύσατε, παραγγέλνει ο Προφήτης Ηλίας, για τη θυσία.
Τρεις σύμβουλοι στον Ίώβ και τρεις οι θυγατέρες του.
Τρεις μεγάλες εορτές των ' Εβραίων: Πάσχα - Σκηνοπηγία - Πεντηκοστή.
Στην Π. Διαθήκη έχομε τριπρόσωπη μονοθεΐα «το εν εν τρισί και τρία εν ενί». Γιεχωβά=υπερτάτη ύπαρξη και ουσία. 'Ελωίμ=πανταχού παρουσία και παντοδυναμία. Γιεχωβά-ενικός- Έλωίμ πληθυντικός. Θεός=Γιεχωβά- Ελωίμ-Τριαδικός Θεός.
«Η Σοφία είναι είς φοβερός σφόδρα, διότι είναι πρόσωπον επί του θρόνου του γεννήσαντος αυτήν. Αυτός ο Κύριος έκτισεν αυτήν και είδε και ηρίθμησε το πρόσωπον αυτής εν τη τριάδι. Ανοικταίς αγκάλαις αφήσωμεν και στόματι ηνεωγμένω αυτήν την Σοφίαν, τον Λόγον και Υίόν του Θεού, ίνα αυτή λαλήση προς ημάς εν αρρήτω ωραιότητι και γλυκύτητι». (Σοφία Σειράχ 9).
«Προσεκύνησε τρις». «΅Ενεφύσησε τω παιδαρίω τρις». «Ετόξευσε τρις». «Επάταξε τρις». «Τρεις στοές στα περιστύλια του ναού. Τρεις κίονες.». «Καθαρμός τη τρίτη ημέρα». «Σαλπίσατε τρις». «Τρεις κριούς προς θυσίαν». «Λάβε μοι δάμαλιν τριετίζουσαν, κριόν τριετίζοντα και αίγα τριετίζουσαν και μόσχον τριετίζοντα».
«Τριμεριείς τα όρια της γης»... Η Εσθήρ τρεις μέρες προσηύχετο. «Τριστάτας αναβάτας».
«Απόγραψαι σεαυτώ τρισσώς εις βουλήν και γνώσιν».
«Τόξευσον τρις».
«Θυρίδες αναπτυσσόμεναι τρισσώς».
«Σαλπιείτε τρις». «Γενεά τρίτη είσελεύσονται».
«Τω δε τρίτω σπείραντες αμήσατε».
«Όψις τρισίν πάντων».
Αμέτρητες φορές χρησιμοποιείται σχετικά με τον χρόνο το τρία, τρίτη ώρα, τρίτη ημέρα, τρίτη εβδομάδα, τρίτον έτος κλπ.
Η Π. Διαθήκη είναι πλημμυρισμένη από τα τρία και τους τριγωνισμούς, σε μια σκιώδη, αλλά ενδεικτική υποτύπωση του τριαδικού Θεού. (…)